Μεγάλη επιτυχία γνωρίζουν οι “Φυλακισμένες” των Ignacio del Moral & Verónica Fernández, σε μετάφραση ...
Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με ανανεωμένο τον 16μελή θίασο στο πολυχώρο Vault.
Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, με ανανεωμένο τον 16μελή θίασο στο πολυχώρο Vault.
Το Paraskinia.com συναντήθηκε με τρεις απο τις πρωταγωνίστριες του έργου και συζήτησαν για όλα!
Την στέρηση της ελευθερίας, την κοινωνία, την κρίση, την πολιτική, την ελευθερία της ψυχής μας, την θρησκεία, την αγάπη, τις αξίες και τα ιδανικά μας που δεν μας πρόδωσαν.
Επιμέλεια: Στέφανος Καρυδάκης
Μαρία: Το έργο είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτικό.Παρ’ όλο που αναφέρεται στην εποχή του Φράνκο Ισπανία του ’50 θίγει καταστάσεις που δε διαφέρουν καθόλου από αυτές που ζούμε σήμερα. Στην εποχή της κρίσης , μιας διχασμένης Ελλάδας , σε ένα ανύπαρκτο κράτος και τον λαό στο έλεός του. Όσο για την εκκλησία παίζει τον ίδιο ρόλο αιώνες τώρα. Οι ανθρώπινες δε καταστάσεις που πραγματεύεται το κείμενο, στην εποχή του σήμερα, είναι πιο έντονες από ποτέ. Μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Πολύ έντονο επίσης το στοιχείο του εγκλωβισμού και όχι μόνο γιατί διαδραματίζεται σε φυλακές. Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας ήθελε να κάνει έντονο το αίσθημα του εγκλωβισμού της ψυχής.Και σήμερα με όλες τις άσχημες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις που ζούμε αυτό είναι που ζητάμε περισσότερο. Την ελευθερία της ψυχής μας. Το θέατρο για μένα πρέπει να γίνεται κοινωνός καταστάσεων και φορέας συναισθημάτων. Δεν αρκεί να σε διασκεδάσει πρέπει να σε προβληματίσει ή να σε λυτρώσει.
Ντέμη: Το έργο πραγματεύεται την στέρηση της «ελευθερίας» σε όλα τα επίπεδα (σκέψη, έκφραση, λόγο, ακόμα και φυσικό εγκλεισμό). Ανέκαθεν από την απαρχή του κόσμου η «ελευθερία» προβλημάτιζε όλα τα έμβια όντα. Στις μέρες μας αυτός ο προβληματισμός δεν έχει εκλείψει και η ανάγκη για «ελευθερία» βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να ανέβει ένα τέτοιο έργο, για να μας ωθεί στον αγώνα προς την απόκτηση της «ελευθερίας» όπως και άλλων πολύτιμων αγαθών και δικαιωμάτων.
Ελένη: Είναι ένα έργο που πραγματεύεται πολλά! Από τη στέρηση της ελευθερίας, μέχρι τη θρησκεία, τη ζωή, την αγάπη, τη σκληρότητα των ανθρώπων, την καλοσύνη, την αθωότητα, τον πόλεμο, την κακοποίηση, την αδικία, την τιμωρία, τον θάνατο! Θέματα που μας απασχολούν καθημερινά, αφού όλοι μας – είτε οι ίδιοι, είτε συνάνθρωποί μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά.
Λίγα λόγια για τον ρόλο σου;
Μαρία: Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο προσπάθησα να προσεγγίσω την Μακαρένα μέσα από θρυλικές γυναίκες-ρόλους με έντονο μεσογειακό ταπεραμέντο. Κοιτώντας όμως μέσα μου και ψάχνοντας γύρω μου την βρήκα , την είδα δίπλα μου.Αυτή τη γυναίκα που φωνάζει , βρίζει , κλαίει , χτυπιέται , υπερασπίζεται το δίκιο της. Καλοί με τους καλούς και ΄΄σκύλα΄΄ για τους κακούς. Κλέβει για να επιβιώσει. Και μόνο που τιμωρήθηκε γι’ αυτό στο να ζεί σε ένα κρύο κελί φτάνει για να την εξοργίσει. Πόσο μάλλον όταν η βαθιά καλή και θρησκευόμενη φύση της ανακαλύπτει ότι ούτε η παναγιά που προσεύχεται θα την σώσει από αυτό. Απλοϊκή, φτωχή και λαϊκιά της έμαθαν πως ΄΄το φαΐ είναι το πιο ιερό πράγμα΄΄ και τελικά μόνο αυτές οι αξίες δεν την πρόδωσαν.
Ντέμη: Ο χαρακτήρας της Φουενσάντα είναι ευαίσθητος, μια αγνή παιδική ψυχή! Από μικρή ηλικία είναι ένα αθώο πλασματάκι. Η αθωότητα της την οδηγεί στον δρόμο χωρίς επιστροφή… όλα αρχίζουν στην εφηβεία της! Η μαρτυρική της πορεία μέσα στη ζωή παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα μέλος του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος αποφασίζει να της καταστρέψει κυριολεκτικά όχι μόνο το σώμα, την ψυχή αλλά και το μυαλό… την κακοποιεί επανειλημμένος σεξουαλικά… Η κραυγές της… μουγγές! Η αλήθεια… δεν πείθει κανέναν... ιδιαίτερα τη μητέρα της που την αποκαλεί «τρελή»! Στα 18 της φέρνει στη ζωή τον καρπό της μαρτυρικής αυτής σχέσης. Έκτοτε ζει μόνο για το μωρό της που είναι όλη της η ζωή! Το φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί… δεν κοιμάται μόνο και μόνο για ν’ ακούει την ανάσα του… η πείνα, της στερεί το γάλα… το μωρό πεινάει, κλαίει… προσπαθεί να το ηρεμίσει… το σφίγγει στην αγκαλιά της… δεν κλαίει πια… Ο κόσμος… την αντιμετωπίζει ως «τρελή»… ο εγκλεισμός θα την εξιλεώσει;
Ελένη: Η Κουλή είναι ένας ρόλος που ξεχώρισα αμέσως λόγω του δυναμισμού και της σωματικής της ατέλειας. Είναι ένας ρόλος, ο οποίος στις ομαδικές σκηνές με τις αντιδράσεις της και τις ατάκες της δίνει τον παλμό, ξεσηκώνει, αντιδράει, ειρωνεύεται, μιλάει χύμα και δεν φοβάται. Ένας ρόλος με αντιθέσεις. Ένας ρόλος που ξεκινάει με άλλη δυναμική και τελειώνει με άλλη. Με δυσκόλεψε να την ανακαλύψω και να την αποκαλύψω. Τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα τη σκληρότητα ενός ανθρώπου, ο οποίος όσο και να μάχεται για τα ιδανικά του, δεν διστάζει να βάζει βόμβες, σκοτώνοντας αθώους ή ακόμα και παιδιά – κάτι το οποίο θεωρώ απαράδεκτο να συμβαίνει, ακόμα και σήμερα, και ενώ ξέρω ότι η ηρωϊδα μου το δικαιολογεί, εγώ δυσκολεύτηκα! Συγκλονίστηκα όταν έμαθα από τον συγγραφέα πως ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Υπήρχε πράγματι μια κοπέλα αναρχική, η οποία έχασε το χέρι της από βόμβα, στον εμφύλιο της Ισπανίας, για την οποία έχει γραφτεί κάποιο ποίημα. Τώρα που την ξέρω, που την έμαθα, την αγάπησα.
Πολύμηνες πρόβες και ιδιαίτερα επίπονες , από όσα μάθαμε.Απαιτητικό το έργο ή ο σκηνοθέτης;
Μαρία: Τα απαιτητικά έργα χρειάζονται απαιτητικούς και επίμονους σκηνοθέτες.Νιώθω ιδιαίτερα καλά που υπήρξαν και τα δύο.Ο κος Καρατζιάς δούλεψε με κάθε έναν από εμάς ιδιαίτερα.Δεν ήταν εύκολο.Και τώρα χαίρομαι που ανεβαίνοντας στη σκηνή νιώθω ασφάλεια.Όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους υπόλοιπους.Και ευτυχώς όλοι οι συνεργάτες μου ήταν απαιτητικοί έτσι ώστε να δεχόμαστε άλλους τόσους μήνες πρόβας εάν δεν καταφέρναμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.Θέλαμε όλοι μία άρτια δουλειά από όλες τις απόψεις.
Ντέμη: Το κείμενο του έργου από μόνο του είναι πολύ δυνατό! Οι πρόβες μας πολύωρες, καθημερινές. Δουλέψαμε όλοι μαζί πολύ, αλλά και ο καθένας μόνος του ώστε να μπει στο πετσί του ρόλου του και να τον απογειώσσει. Η σκηνοθετική κατεύθυνση του Δημήτρη Καρατζιά ήταν ιδιαίτερα τόσο απαιτητική όσο και ξεκάθαρη από το στάδιο της ανάγνωσης ακόμη!
Ελένη: Και τα δύο. Ένα έργο απαιτητικό δεν θα μπορούσες να το αντιμετωπίσεις με κάτι λιγότερο. Αν είχε αντιμετωπιστεί διαφορετικά δεν θα είχε και αυτό το αποτέλεσμα.
Πώς είναι η συνύπαρξη με άλλους 16 ηθοποιούς επί σκηνής και πώς είναι να μοιράζεσαι το καμαρίνι σου μαζί τους;
Μαρία: Δεκαέξι διαφορετικοί ρόλοι που συνθέτουν το παζλ μιας ολόκληρης χώρας. Και εμείς δεκαέξι διαφορετικοί άνθρωποι που φτιάχνουμε μια μικρή κοινωνία.Με ένα κοινό σκοπό.Τη σωστή ροή μιας καλής παράστασης. Και με μία κοινή αγάπη , το θέατρο.Αυτός είναι ο στόχος και νομίζω τον πετύχαμε. Είναι ευτυχία η επίτευξή του. Γι’ αυτό και στα καμαρίνια ομολογώ γελάμε πολύ.
Ντέμη: Προσωπικά δεν είναι η πρώτη φορά που συνυπάρχω με πολλούς ηθοποιούς επί σκηνής, είναι όμως η πρώτη μου φορά σε επαγγελματικό επίπεδο και συγκεκριμένα σε μια τόσο μικρή (χωρικά) σκηνή! Οι κινήσεις των ηθοποιών δεν είναι καθόλου τυχαίες, γι’ αυτό και η συνύπαρξη μας επί σκηνής είναι εξαιρετικά αρμονική. Όσο για τα καμαρίνια, ο καθένας γνωρίζει τον χώρο που του αντιστοιχεί, υπάρχει υψηλή αίσθηση συναδελφικότητας και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εύρυθμη συνύπαρξη όλων!
Ελένη: Είμαστε 16 αλήθεια; Ζωή να ‘χουμε! Δεν το είχα σκεφτεί, για την ακρίβεια δεν με είχε απασχολήσει πριν με ρωτήσετε... τώρα το πρόσεξα! Νομίζω το σημαντικό σε όλες τις δουλειές είναι να υπάρχει αλληλοσεβασμός. Αν υπάρχει αυτό, όλα ρολάρουν και όλα λύνονται.
Ο Συγγραφέας του έργου ήρθε ήδη δύο φορές , να σας δει , μία στις πρόβες και αργότερα στην παράσταση. Τι αποκομίσατε από αυτή τη συνάντηση;
Μαρία: Ο Συγγραφέας είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με έντονη την αίσθηση του χιούμορ.Εκτίμησα τη δουλειά του και το κείμενο πολύ περισσότερο μετά τη συνάντησή μας. Σε μία από τις συνεντεύξεις του μετά την παράσταση είπε: “Οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης αντιμετώπισαν το έργο με μία «τρέλα» και ήταν αυτό ακριβώς που είχα φανταστεί”. Και εγώ κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε.
Ντέμη: Αφενός, είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά έναν διακεκριμένο συγγραφέα και αφετέρου η βοήθεια του ήταν πολύτιμη ώστε ν’ αντιληφθώ πως είχε δομημένο στο μυαλό του τον κάθε χαρακτήρα του έργου. Πέρα από τον ρόλο που υποδύομαι προσωπικά μπόρεσα να κατανοήσω και τους άλλους χαρακτήρες του έργου τόσο ώστε να μπορέσει να υπάρξει αλληλεπίδραση επί σκηνής!
Ελένη: Αρχικά είδαμε ποιος κρύβεται πίσω από αυτό και ότι είναι ένα άνθρωπος γλυκύτατος, χαρούμενος και ευχάριστος. Μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το έργο, για τους ρόλους, για το λόγο που γράφτηκε. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι το έργο αυτό γράφτηκε εξαρχής για να παίξει σε ένα μικρο θέατρο σαν το Vault. Τυχαίο;
Το κοινό φεύγοντας από την παράσταση τι μήνυμα θα ήθελες να πάρει; Ποιες οι αντιδράσεις του;
Μαρία: Την ενέργεια των θεατών τη λαμβάνεις όταν είσαι επί σκηνής.Τις αντιδράσεις τους δεν περιμένεις να τις ακούσεις, τις διαβάζεις στα μάτια τους και μετά την παράσταση στα λόγια τους. Είναι όλα θετικά και το μήνυμα βγαίνει μέσα από αυτά.Φεύγουν με την αίσθηση ότι έχουν δει μία καλή παράσταση που οι ηθοποιοί έχουν δουλέψει και έχουν πονέσει επί σκηνής.Πρέπει εμείς να μάθουμε το κοινό να βλέπει καλές παραστάσεις. Γιατί ζούμε στην εποχή της προχειρότητας. Τα μηνύματα από το κείμενο –που είναι πολλά- αφού η παράσταση τους έχει συγκλονίσει θα ήθελα να τα σκεφτεί ο καθένας μόνος του.Και είμαι σίγουρη πως συμβαίνει.
Ντέμη: Το κοινό θα πρέπει να αντιληφθεί ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο! Η αδικία υφίσταται σε όλους τους τομείς της ζωής και το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, κατά τη γνώμη μου, η «ελευθερία» χρειάζεται δύναμη και αγώνα για να αποκτηθεί. Μετά την παράσταση πολλοί θεατές έχουν εκφράσει έντονα τα συναισθήματα τους, κάποιοι έκλαψαν, άλλοι ένιωσαν να διεισδύουν στην μέσα στο έργο. Η παράσταση αυτή άγγιξε σε όσους την είδαν κάποια κρυφή τους πτυχή και κάποιοι άλλοι υπογράμμισαν ότι θα την θυμούνται για πάντα!
Ελένη: Το μήνυμα δεν είναι ένα και σίγουρα δεν μπορεί να είναι το ίδιο για όλους τους θεατές. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα, σύμφωνα με τις εμπειρίες του, και από διαφορετική σκοπιά και το έργο έτσι κι αλλιώς πραγματεύεται πολλά. Επιθυμώ σε κάθε παράσταση, αυτό που βιώνουμε εμείς πάνω στη σκηνή, να είμαστε σε θέση να το περάσουμε στο κοινό και να το αγγίξει. Οι αντιδράσεις είναι το δυνατό χειροκρότημα και η έντονη συγκίνηση. Το γεγονός ότι κάποιοι μας έχουν επισκεφτεί παραπάνω από δύο και τρεις φορές με εκπλήσσει ευχάριστα και δείχνει ότι είναι μια παράσταση που τους συγκλονίζει.
Ενας πολυπληθής θίασος σε δύσκολους καιρούς με ένα σκληρό έργο. Παράτολμο εγχείρημα σε τόσο δύσκολους καιρούς. Μόνο οι κρατικές σκηνές ανεβάζουν τέτοια έργα. Μεγάλο το ρίσκο πού πήρατε. Πώς αισθάνεστε για αυτό μετά από 3 μήνες παραστάσεων;
Μαρία: Στους δύσκολους καιρούς δύσκολα πράγματα πρέπει να δοκιμάζεις. Σε κάνουν πιο δυνατό. Το παράτολμο εγχείρημα το έκανε ο σκηνοθέτης κος Καρατζιάς και το Vault. Εμείς τον ακολουθήσαμε και προσπαθήσαμε ώστε να δικαιωθεί για την επιλογή του. Κι έτσι μετά από 3 μήνες καλών παραστάσεων νοιώθουμε και εμείς δικαιωμένοι.
Ντέμη: Αισθάνομαι πάρα πολύ όμορφα που πήρα αυτό το ρίσκο πιστεύοντας στον σκηνοθέτη που μ’εμπιστεύτηκε και το αποτέλεσμα σίγουρα με δικαιώνει. Είμαι διατεθειμένη ασυζητητί να πάρω παρόμοιο ρίσκο και στο μέλλον. Εξάλλου, αν δεν ρισκάρεις η στασιμότητα αναπτύσσεται και η εξέλιξη παραμένει στο ψυγείο!
Ελένη: Ότι άξιζε. Είναι μια παράσταση αρκετά ατμοσφαιρική και δεν ξέρω κατα πόσο θα ταιριάζε σε μια μεγάλη σκηνή. Φοβάμαι ότι μπορεί να θόλωνε όλο αυτό. Οι θεατές του Vault αισθάνονται μέρος των φυλακών, μάρτυρες αυτών που συμβαίνουν! Συγκλονίζονται από την αμεσότητα και ότι όλα αυτα διαδραματίζονται μια ανάσα από εκείνους. Συμμετέχουν ενεργά κάποιες φορές. Νευριάζουν, τρομάζουν, εκπλήσσονται, συγκινούνται, γελάνε. Τους ακούμε, τους νιώθουμε. Ίσως σε μια πιο μεγάλη σκηνή να παρατηρούσαν τα γεγονότα πιο αποστασιοποιημένοι.
Η παράσταση σημειώνει μεγάλη επιτυχία και παίρνει διθυραμβικές κριτικές.Το περιμένατε; Και τι θα ευχόσασταν για τη συνέχεια;
Μαρία: Ναι το περίμενα. Πιστέψαμε όλοι από την αρχή στο κείμενο, στο σκηνοθέτη, στους εαυτούς μας. Εύχομαι όλο αυτό να μας δώσει δύναμη για τη συνέχεια του καθενός προσωπικά. Όσο για την παράσταση θα ήθελα να ενθουσιάσει, να συζητηθεί πολύ, να προβληματίσει και όταν θα γίνει πια ανάμνηση να μην ξεχαστεί.
Ντέμη: Ξεκινώντας μια τέτοια δουλειά με έναν πολυπληθή θίασο ελπίζεις ότι η παράσταση θα πάει καλά. Στην πορεία και βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει ο σκηνοθέτης αλλά και η υπόλοιπη ομάδα πιστεύεις ότι θα πάει καλά και θ’ αποσπάσει καλές κριτικές. Εύχομαι να συνεχίσει να πηγαίνει καλά και γιατί όχι να ανέβει και την επόμενη σεζόν.
Ελένη: Είχα καλό προαίσθημα από την αρχή και πίστευα ότι θα είναι μια παράσταση που θα ξεχωρίσει. Ήμουν πολύ θετική και απέναντι στο έργο και απέναντι στο σκηνοθέτη. Για τη συνέχεια εύχομαι υγεία, αγάπη και τύχη σε όλους μας – κλασικό μεν, μαγική συνταγή όμως για να πετύχει ο καθένας μας όσα επιθυμεί!
Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα μας. Καλή συνέχεια και δύναμη στις παραστάσεις σας.
Παραστάσεις έως την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018 κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στον Πολυχώρο VAULT.
ΥΠΟΘΕΣΗ:
Ισπανία, χειμώνας του 1950, μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Συνεργασία Εκκλησίας και Φασιστών. Η Δικτατορία του Φράνκο στην εξουσία. Καθολικισμός. Γυναικείες Φυλακές μέσα σε ένα Μοναστήρι έξω από μία επαρχιακή πόλη της Ισπανικής ενδοχώρας. Κρύο, πείνα, αρρώστιες, απομόνωση, βία, κακοποίηση, θάνατος.
Γυναίκες φυλακισμένες. Κάποιες για πολιτικούς λόγους, όπως η κουμουνίστρια και η αναρχική, κι άλλες για κλεψιές, πορνεία, μοιχεία, παράνομες εκτρώσεις, φόνους, κάποια που σκότωσε τον άντρα της και άλλη που έπνιξε το μωρό της. Χαίρονται, γελάνε, ερωτεύονται, ονειρεύονται, ελπίζουν, προσεύχονται, ραδιουργούνε, θυμώνουν, γκρινιάζουν, τσακώνονται, απελπίζονται, κλαίνε, πονάνε, αλλά πάντα συμπαραστέκονται η μία στην άλλη. Επιθυμούν το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία τους, ένα καινούργιο ξεκινημα, μια νέα αρχή.
Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας περιμένουν έναν Από Μηχανής Θεό, τον επίσκοπο, τη χάρη που δίνει κάθε δέκα χρόνια σε μία από αυτές. Τη χάρη που θα δοθεί σε δύο βδομάδες. Μόνο που αυτή την χάρη την θέλουν όλες. Και την διεκδικούν όλες. Κάποιες όμως είναι αποφασισμένες να την πάρουν.
Όσο οι μέρες περνάνε τόσο κορυφώνεται η ένταση. Όσο η ελπίδα τους για τη χάρη μεγαλώνει, τόσο γιγαντώνονται ο πόνος και η απελπισία τους. Οι ακραίες συνθήκες και τα ακραία πάθη, οδηγούν σε ακραίες συμπεριφορές. Ένα καταστροφικό επισκεπτήριο. Ένοχα μυστικά βγαίνουν στο φως. Οι ισορροπίες χάνονται. Και μετά μια σειρά από αποκαλύψεις και ανατροπές οδηγούν στο τραγικό τέλος.
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη και Πέμπτη : 21:15
Από 1 Νοεμβρίου 2017 έως Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100' (χωρίς διάλειμμα)
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Προπώληση Viva : 13 ευρώ (https://www.viva.gr/tickets/theater/polixoros-vault-skini-a/fylakismenes/)
Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS : Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 - 14:00 και 17:00 - 21:00)
Email: vaultvotanikos@gmail.com
FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
