«Πριν ο άνεμος ξεχάσει το όνομά μου» — Μια παράσταση που μιλά για τη λήθη με το φως της ζωής. Είμασταν στην πρεμιέρα και γράφουμε για αυτή

Είδαμε την παράσταση «Πριν ο άνεμος ξεχάσει το όνομά μου» της Μάρτα Μπαρσελό, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, στο ...Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα — και φύγαμε με μια γλυκόπικρη αίσθηση πως η ζωή, όσο φευγαλέα κι αν είναι, αξίζει να τη ζεις με πάθος, μέχρι την τελευταία ανάσα μνήμης.

Γράφει ο Στέφανος Καρυδάκης

Πήγα στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, ύστερα από πρόσκληση της φίλης μου Ιωάννας Γκαβάκου, για να τη δω στη νέα της παράσταση «Πριν ο άνεμος ξεχάσει το όνομά μου» της Μάρτα Μπαρσελό, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Ένα έργο με θέμα εξαιρετικά επίκαιρο και βαθιά ανθρώπινο, που αγγίζει ευαίσθητες χορδές, αφού σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε κάποιον άνθρωπο που παλεύει με το αλτσχάιμερ ή με κάποια μορφή άνοιας. Έτσι κι εγώ, μπήκα στην αίθουσα όχι απλώς ως θεατής, αλλά με τη σιωπηλή προσμονή να δω κάτι οικείο∙ μια αντανάκλαση εκείνης της μνήμης που σβήνει αργά, αλλά δεν παύει να κουβαλά αγάπη, πόνο και ζωή.

Η παράσταση είναι μια τρυφερή, συγκινητική και ταυτόχρονα απρόσμενα ζωντανή θεατρική εμπειρία. Η Ιωάννα Γκαβάκου, στον απαιτητικό ρόλο μιας γυναίκας που παλεύει με το αλτσχάιμερ, δίνει μια ερμηνεία που ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στο χιούμορ και τη σπαρακτική ευαισθησία. Καταφέρνει να αποδώσει την εύθραυστη μετάβαση από τη διαύγεια στη λήθη, χωρίς ποτέ να χάνει την αξιοπρέπειά της ή τη χαρά για τη ζωή. Είναι μια παρουσία γεμάτη φως, μια γυναίκα που αρνείται να σβήσει πριν ζήσει πραγματικά.

Δίπλα της, ο Στέλιος Πετράκης αποδεικνύει υποκριτική ευελιξία και τεχνική ακρίβεια. Πηδά από ρόλο σε ρόλο – από τον αδελφό στον γιατρό, από τον παπά στον οδηγό μηχανής – με ρυθμό, ενέργεια και λεπτό χιούμορ. Δεν παίζει απλώς τους χαρακτήρες· τους ζωντανεύει με τρόπο που καθρεφτίζει τον εσωτερικό κόσμο της Τζούλιας, σαν καθρέφτης της μνήμης της που σπάει σε κομμάτια.

Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη υπηρετεί με ευαισθησία και πειθαρχία το κείμενο, χωρίς να το επιβαρύνει. Δημιουργεί ένα περιβάλλον ποιητικό και ανθρώπινο, όπου οι ηθοποιοί μπορούν να αναπνεύσουν, να αγγίξουν τον θεατή και να αφήσουν τον λόγο να λειτουργήσει ουσιαστικά. Ο ρυθμός, οι εναλλαγές και η καθαρή δραματουργική γραμμή οδηγούν το έργο σε μια κορύφωση γεμάτη συγκίνηση και ανθρωπιά.

Το κοινό γελά, συγκινείται, και στο τέλος μένει σιωπηλό — όχι από θλίψη, αλλά από μια παράξενη ευγνωμοσύνη για τη ζωή, πριν ξεσπάσει σε παρατεταμένα και θερμά χειροκροτήματα.

«Πριν ο άνεμος ξεχάσει το όνομά μου» δεν είναι απλώς ένα έργο για τη μνήμη. Είναι μια υπενθύμιση για όλα όσα αξίζει να θυμόμαστε. Μια παράσταση που αφήνει μέσα σου κάτι να φυσά — σαν εκείνον τον άνεμο που, όσο κι αν ξεχνά, πάντα κουβαλά λίγη από την ψυχή μας.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τα προφίλ των Διονύση Λικιαρδόπουλου και Ιωάννα Γκαβάκου