μερικά πράγματα δεν λέγονται με λίγα λόγια, στάθηκε το γεγονός ότι όλοι όσοι συνάδελφοι προβάλλουν μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις, κάνουν με έμφαση προλόγους στους οποίους δεν παραλείπουν να αποδεχτούν ‘’ότι το θέατρο δεν αντικαθίσταται, ότι το θέατρο είναι ζωντανή σχέση πλατείας και σκηνής, ότι ο ηθοποιός λειτουργεί στο θέατρο μόνο αν έχει απέναντί του έστω κι έναν θεατή και πως χωρίς αυτόν θέατρο δεν νοείται’’ και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Και κάθε φορά που το ακούω μου γεννιέται το ερώτημα, ‘τότε γιατί προβάλλετε μαγνητοσκοπημένη, όλη αυτή την οδυνηρή προσπάθεια που κάνανε τόσοι άνθρωποι για να στήσουν αυτή την έρμη την παράσταση και που επί δύο ώρες κάποιοι ηθοποιοί δίνουν το αίμα τους για να κρατήσουν ζωντανή την επαφή τους με κάποιους άλλους που βρίσκονται κάτω στην πλατεία και τους παρακολουθούν’;
Και, άραγε, ρωτήθηκε ποτέ αυτός ο ηθοποιός αν θέλει αυτή η δουλειά του, η καθαρά θεατρική δουλειά του, που την κατέκτησε με πολύ κόπο, που χτίζεται πάνω στη σκηνή κάθε μέρα και διαφορετικά, κάθε λεπτό και αλλιώτικα, ανάλογα με αυτό που του δίνει η πλατεία και ο συμπαίκτης του, ρωτήθηκε αν συμφωνεί να εκτεθεί μέσω μιας παγερής, ‘αναίσθητης’, κάμερας που απλώς τον καταγράφει;
Ρωτήθηκαν ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος, ο ενδυματολόγος, ο μουσικός, ο φωτιστής, αν θα έκαναν ΕΤΣΙ τη δουλειά τους αν τους έλεγαν ότι πρόκειται για κινηματογράφηση; Μα το θέατρο δεν είναι συναυλία, δεν είναι έκθεση ζωγραφικής, δεν είναι μουσείο να το περιηγηθώ με ψηφιακή ξενάγηση, δεν είναι ΜΟΝΟ θέαμα ή ΜΟΝΟ ακρόαμα(που κι εδώ σηκώνει κουβέντα…). Είναι κάτι μοναδικό που η μίμησή του, ο Κινηματογράφος, έγινε κάτω από αυστηρότατες τεχνικές μεθόδους, πρακτικές, λογικές και ευαισθησίες, που επίσης δεν αντικαθίστανται με τίποτα άλλο. Φανταστείτε μια ταινία που η προβολή της είναι θολή. Πού θα έχει πάει η δουλειά δεκάδων ανθρώπων που πάλευαν για μια άψογη εικόνα;
Δε λέω καμιά νέα εξυπνάδα, αυτονόητα, για τους ανθρώπους της σκηνής, πράγματα λέω, που όλοι τα κατανοούμε, αλλά τώρα, για να μην αφήσουμε τον κόσμο ‘χωρίς ποιοτική ψυχαγωγία’ τα παραβλέπουμε. Χάριν ποιας σκοπιμότητας; Ας είμαστε ρεαλιστές και ειλικρινείς. Πιστεύετε ότι, πέρα από τους αμιγώς θεατρόφιλους, που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι έχουν δει στο θέατρο τις παραστάσεις που προβάλλονται, υπάρχει κόσμος που το βράδυ, κλεισμένος μέσα στο σπίτι του, λέει ‘’πεθύμησα έναν Σαίξπηρ’’ ή ‘’μου ‘λειψε ο Μπέρνχαρντ και ο Ουίλιαμς’’ ή ‘’κάτσε να δούμε λίγο Παπαγεωργίου, έχω ένα μήνα να τον δω στο θέατρο και δεν βγαίνει έτσι αυτή η κλεισούρα’’;
Υ.Γ.1 Αμέσως μόλις κλειστήκαμε στα σπίτια μας μου ήρθε ένα mail από κάποιο γραφείο, που φαντάζομαι θα απευθυνόταν και σε άλλα εκατό θέατρα, ότι κάνει μια προσπάθεια εδώ και πέντε χρόνια(!) για να καθιερώσει τις on demand παραστάσεις …’’για να συνεχίσουν τα θέατρα να ανεβάζουν παραστάσεις και να έχουν έσοδα, μάλιστα χωρίς να ξοδεύουν απολύτως τίποτα(!)…’’, ‘’… για να μπορείτε να διατηρήσετε το κοινό σας, να το διευρύνετε και σε εκείνους που δεν μπορούν να έρθουν στο θέατρο σας, να απευθυνθείτε στο κοινό του εξωτερικού και έτσι να δημιουργήσετε μια συνεχή πηγή εσόδων, ώστε να μπορέσετε να συνεχίστε το έργο σας(!)...’’ , ‘’…απελευθερώνοντας έτσι τις παραγωγές από τις δεσμεύσεις χώρου, αριθμού καθισμάτων, αριθμού παραστάσεων κλπ…’’ και άλλες πονηρούτσικες μπαρούφες. Ποιος δεν θα πονηρευόταν για το τι μέλλει γενέσθαι;
Υ.Γ.2 Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού προβάλλεται, με αρκετή διαφήμιση, το ‘’Τραγούδι του νεκρού αδερφού’’ του Μίκη Θεοδωράκη που ανέβασα στο θέατρο Badminton το 2015, με ένα επιτελείο πενήντα ανθρώπων (30 ηθοποιοί, σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, κοστούμια της Λέας Κούση, χορογραφίες της Αποστολίας Παπαδαμάκη, βίντεο και ήχο από το Studio 19, μουσική διδασκαλία Νέννης Ζάππα) χωρίς να αναγράφονται τα ονόματά μας πουθενά, λες κι έγινε μόνη της η παράσταση. Χρειάστηκε να επέμβω για να αναφερθεί ότι αυτή η ‘’ποιοτική ψυχαγωγία’’ ανήκει, ηθικά, σε κάποιους που έχουν όνομα, που δούλεψαν σκληρά και που γι’ αυτή την προβολή που απολαμβάνετε τώρα δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ!
Αδίκως είμαι καχύποπτος;
Βοηθήστε λοιπόν, συνάδελφοι. Δεν αρκούν τα like…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
