«Αρχιμάστορας Σόλνες» στο Θέατρο Εκάτη της Κυψέλης - Γράφει ο Πάτροκλος Λεβεντόπουλος

Έχω ξανασχοληθεί με τις παραστάσεις του θεάτρου Εκάτης και η πρόσφατη παρακολούθηση της παράστασης του ΄΄Αρχιμάστορα Σόλνες ΄΄ με υποχρεώνει...
να υποκλιθώ ξανά στην επιμονή και την εργατικότητα της κυρίας Βαλεντίνης Λουρμπά να ανεβάζει έργα ρεπερτορίου που προβληματίζουν στο ανέβασμα τους λόγω των εγγενών υψηλών απαιτήσεων που άπτονται ποικίλων θεμάτων 

που πηγάζουν από προβληματισμούς, κυρίως αισθητικής και εκφραστικής φύσης προκειμένου να αναδείξουν την διαχρονική επικαιρότητα στην διαχείριση της ανάδειξη του κλασικού ερωτικού Ιμπσενικού τριγώνου σε ένα σύγχρονο υπαρξιακό πεδίο εσωτερικής συνειδησιακής σύγκρουσης.

Στο συγκεκριμένο έργο , το τελευταίο του Ίμπσεν , τα κοινωνικά δεδομένα και δρώμενα κινούνται στην κατεύθυνση μιας ταξικής επιβολής της εξουσίας και δεν προεξοφλούν εξ αρχής μια συναινετική λύση των συνειδησιακών διλημμάτων και προβληματισμών των κεντρικών ηρώων. 

Στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων από την δυναμική των διαλόγων διαφαίνεται ότι η ευμένεια της μοίρας τους εξασφαλίζει προσωρινά μόνο μια σχετική ασφάλεια μικρών συναλλαγών όπου βέβαια η μερίδα του λέοντος στους σχεδιασμούς βρίσκεται στην υποκειμενική δικαιοδοσία του άρρενος - ισχυρού σαν κεντρικού άξονα του έργου. Αυτός έχει την πολυτέλεια να αυτοσχεδιάζει , να υποσχεται , να αθετεί την υπόσχεσή του , να ασκεί εξουσία ταλανιζόμενος από συνειδησιακά ρεύματα ενοχής και να αποφασίζει για την οικονομική επιβίωση των άλλων , που είναι εξαρτημένοι από αυτόν, μελών της κοινωνίας της μικρής Νορβηγικής πόλης .

Ένας τελειομανής μεγαλόπρεπος , όσο και ναρκισσευόμενος ήρωας που με ευκολία παρακάμπτει τις κοινωνικές αναστολές και συμβάσεις ώσπου σε μια μοιραία επισκεψη συναντάει την μεγαλύτερη πρόσκληση της ζωής του μέχρι τότε στην μορφή ενός γυναικείου πειρασμού που σφραγίζει την μοίρα του και τελεολογικά τον ανυψώνει στις απότομες κορφές της δικαίωσης της θέλησης από όπου πέφτει ως Ίκαρος μύστης δικαιούχος μιας άσβεστης δόξας στην μνήμη των ανθρώπων .Ο Ανδρέας Μαριανός είχε το απαιτούμενο αριστοκρατικό ανάστημα και ενφύσησε το μεγαλείο της καταραμένης ματαιότητας στον ρόλο του ενώ στον αντίποδα, η αγγελιοδόχος της μοίρας Χίλντε Βάνγκελ αποδόθηκε με το αναγκαίο θράσος αλλά και μια υφέρπουσα νύξη απειλής στην εκφορά του λόγου απο την αέρινη Αμαλία κλημοπουλου

Οι εύθραστοι γυναικείοι ρόλοι με την εσωτερικότητα της κ.Πέπης Οικονομοπούλου ως Αλίνε και με την νεότατη Λύδια Παπακωνσταντίνου ως Κάγια είχαν την σωστή αίσθηση του μέτρου στην διστακτικότητα και ηττοπαθή αδυναμία τους. Ο κ. Καρακώστας τέλος διεκπεραίωσε με επιτυχία τους δύο διαφορετικούς ρόλους του έργου ως γιατρός και γερο-Μπρόβικ. 

Η περιορισμένη χρήση της μουσικής απεδείχθη λογική επιλογή αφού δεν (αλλά ούτε και χρειάστηκε να επιτείνει ) αποπροσανατόλησε μελοδραματικά την εκφορά του λόγου που σημειωτέον απετέλεσε το μεγάλο ατού της παράστασης με την επιμέλεια της κ. Λίας Τσεκούρα . 

Σπάνια έχω βρεθεί να μπορώ να απολαύσω μια τέτοια χωρίς πομπώδεις υπερβολές σωστή άρθρωση σε ένα τόσο σημαντικό΄κείμενο. Τα κοστούμια ενδεδειγμένα στην απλότητά τους και τα σκηνικά κλασικά και υπαινικτικά ,σχεδόν σαν να μην υπήρχαν, διατήρησαν κάποια ελλειπτική βαρύτητα σχεδιασμένα απο την va-de-lou. Η Βαλεντίνη Λουρμπά , με διακριτικό σεβασμό και σοβαρότητα στόχευσε σωστά και ανέδειξε τον Ιμπσενικό λόγο σε χαμηλόφωνο δοξαστικό REQUIEM εσωτερικής συνειδησιακής σύγκρουσης.Το ερώτημα παραμένει για την καταξίωση της ζωής΄΄ Να φτάσουμε στα σύννεφα ή απλώς αυτάρκεις και ολιγαρκείς ,απλώς ήσυχοι να περιμένουμε το τέλος της ;