να προσθέσει μερικές ακόμα.
Και παράλληλα να βγει με καταγγελτικό, πύρινο λόγο και φυσικά επιχειρήματα, προκειμένου να τα χώσει στους καλλιτέχνες που όπου σταθούν κι όπου βρεθούν αντλούν έμπνευση και θεματολογία από πράγματα για τα οποία κανονικά θα έπρεπε να κάνουνε μόκο.
Τα περιστέρια
Αν και δεν είναι καλό να τα βάζεις με βιβλικές μορφές, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται και μία πισινή δεν είναι κακό να την κρατάς σε τέτοια πράγματα, φταίει ο Νώε. Δεν παράκουσε την εντολή του Θεού κι έβαλε μέσα στην Κιβωτό τα βρωμόπουλα, ενώ θα μπορούσε να βρει ένα σωρό δικαιολογίες. «Σίγουρα κάνατε κράτηση, δεν βλέπω πουθενά το όνομά σας», «δυστυχώς δεν έχει αδειάσει ακόμη κάποιο κουπί, δεν έχω πού να σας βάλω», «δεν νομίζω να έχετε πρόβλημα, νομίζω μια ποτιστική βροχούλα είναι, ανοίγει ο καιρός», είναι κάποιες ενδεικτικές. Αλλά αυτός, εκεί. Όχι μόνο τα έβαλε μέσα, αλλά τους έδωσε και την ειδική αποστολή να πάνε να φέρουν εκείνο το κλαδί ελιάς, που την πληρώνουμε ακόμα κάθε φορά που πάμε το αμάξι για πλύσιμο.
Διότι αν δεν υπήρχε αυτή η ιστορία, κανένας Ζαμπέτας δεν θα δεχόταν να γράψει μουσική για στίχους που εξυμνούν αυτά τα ιπτάμενα τρωκτικά που χ…ουν τα πάντα. Τα οποία τα έχουμε περί πολλού στην τέχνη και στα γράμματα κι από πάνω τα θεωρούμε και σύμβολα ειρήνης. Ποια; Αυτά τα κακομαθημένα που ενώ είναι ίσως τα μόνα πετούμενα που δεν πυροβολούμε και τ’ αφήνουμε να ζουν δίπλα μας, αντί να σεβαστούν αυτή τη μονομερή ανακωχή, εκείνα συνεχίζουν ανερυθρίαστα τις εχθροπραξίες, κουτσουλώντας ακόμα και τους τσολιάδες στο Σύνταγμα.
Η άνοιξη
Πιο χιλιοτραγουδισμένη κι από τους διαιτητές της ΕΠΟ του Σαρρή και του Γκιρτζίκη, η άνοιξη έχει αυτό το κάτι που έρχεται σαν μούσα να χαρίσει έμπνευση στον κάθε ένα που την είδε ποιητής, ζωγράφος ή άλλα τέτοια επαγγέλματα με τα οποία κινδυνεύεις να πεθάνεις στην ψάθα, εάν δεν γίνεις γρήγορα διάσημος. Προφανώς πρόκειται για λοβοτομημένους ή παγανιστές, με το συμπάθιο. Γιατί αν δεν είσαι είτε το πρώτο (για να μην παίρνεις χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω σου) ή το δεύτερο για να φτιάχνεσαι με τον οργασμό της φύσης (που είναι λίγο παράξενο να σε ενθουσιάζει ο οργασμός κάποιου άλλου με τον οποίο δεν έρχεσαι σε συνουσία), έχεις θέμα.
Για να παντρέψουμε πάντως αυτές τις δύο κατηγορίες, μπορούμε απλά να πούμε πως κάθε άνοιξη αυτός που συνουσιάζεται είναι ο Δίας. Δεν είναι μόνο οι αλλεργίες που πάντα μπορούν να σου χτυπήσουν την πόρτα. Δεν είναι μόνο τα κουνούπια, οι κάμπιες και όλα τα ενοχλητικά έντομα που μαζεύονται στη χώρα και απειλούν τον πολιτισμό μας. Είναι κι αυτός ο καιρός που αλλάζει πιο γρήγορα κι από τη διάθεση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ξεκινάς το πρωί με ένα κοντομάνικο επειδή σκας από τη ζέστη και μόλις πέσει ο ήλιος σε μεταφέρουν με υποθερμία στο «Ερρίκος Ντυνάν». Κι ο άλλος τραγουδάει «μία η άνοιξη» κι ο άλλη «θα ‘ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη». Πληρωμένοι τραγουδοποιίσκοι της πλάκας.
Η βροχή
Το ερώτημα είναι «γιατί». Ένα τεράστιο γιατί που αφορά τον εγωισμό που δείχνουν οι καλλιτέχνες οι οποίοι αποθεώνουν το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο. Αν είσαι φυτό (όχι στο σχολείο, το κανονικό εννοώ, το άλλο), σε καταλαβαίνω. Περιμένεις ωραία και καλά στο δάσος ή στη γλάστρα σου minding your own business, χωρίς να σε απασχολούν πολλά. Άντε, αν ζεις σε πόλη, να σε κατουρήσει κάνα σκυλάκι δίνοντας σου να καταλάβεις τι εστί golden shower.
Αν δεν είσαι όμως; (δέντρο, όχι ουρολάγνος) γιατί; Δεν σκέφτεσαι τους άστεγους, εκείνους που μένουν σε υπόγεια ή τους Ολλανδούς που ζουν σε πόλεις κάτω από τη στάθμη της θάλασσας και κινδυνεύουν όταν η βρόχα πέφτει straight through. Τίποτα φίλε. Καμία συναίσθηση… Ειδικά κάτι τύποι σαν τον κατά τα άλλα συμπαθή Κώστα Τουρνά που επιμένουν πως μια βροχή θα μας σώσει, ενώ όλοι ξέρουν πως μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να το κάνει.
Το ηλιοβασίλεμα
Σοβαρά τώρα… Έχετε διαπιστώσει ποτέ μεγαλύτερη διάκριση μεταξύ δύο σχετικά όμοιων φαινομένων, όπως αυτό που παρατηρείται στο Ανατολή-Δύση; (και δεν αναφέρομαι σε all-star game του ΝΒΑ).
Την ανατολή κλάιν, δεν την σκέφτεται κανείς. Πράγμα καθόλου παράξενο αφού αν εξαιρέσεις λαχαναγορίτες, νταλικέρηδες, ψαράδες και άλλους τέτοιους τίμιους ανθρώπους του μεροκάματου, οι υπόλοιποι είναι χαραμοφάηδες. Ειδικά οι καλλιτέχνες που τον μόνο ήλιο που ξέρουν να ανατέλλει ξέρετε ποιος είναι (μην λέμε τα ίδια). Καθόλου περίεργο λοιπόν που έχουν ρίξει όλο το βάρος της δημιουργίας τους στο υπερτιμημένο ηλιοβασίλεμα. Ξέρετε, εκείνη την ώρα που δεν ξέρεις αν είναι μέρα, αν είναι νύχτα (που λέει κι ο Αντύπας, ο οποίος εξαιρείται).
Που βγαίνουν παγανιά τα μυγάκια. Που δεν βλέπεις και πολύ καλά όταν οδηγάς κι ανάβεις μεν τα φώτα, αλλά το ζώο που έρχεται από απέναντι δεν το έχει κάνει. Ίσως επειδή το παίζει ρομαντικός Λάκης Κομνηνός και αρμενίζει μέσα στους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος.
Τα μακριά μαλλιά
Όλοι τα γουστάρουμε. Αρκεί να είναι των άλλων. Μας αρέσει να τα πιάνουμε, να τα τραβάμε (ελαφρά μέχρι το σημείο διέγερσης και ουχί πόνου), απευθύνοντας ερωτήματα του τύπου «σ΄αρέσει μωρό μου»; Ποτέ κανένας όμως δεν αναρωτήθηκε τι θυσίες έχει περάσει το «μωρό» για να διατηρεί την πλούσια κόμη του. Τι προϊόντα χρησιμοποιεί για να καταπολεμήσει την ψαλίδα, την πιτυρίδα (εξαιρείται ο Κριστιάνο που τα παίρνει από τους διαφημιστές). Το πρόβλημα της υπερθέρμανσης εκείνα τα ζεστά μεσημέρια του Αυγούστου, όταν κυκλοφορεί με μια φλοκάτη στο κεφάλι και τις ατέλειωτες ώρες που περνάει για να τα ξεμπλέξει μετά από κάθε λούσιμο.
Αλλά εμείς όλα αυτά τα αφήνουμε στην άκρη, επειδή έχουμε στο μυαλό μας μόνο το σεξουαλικό μέρος της υπόθεσης και καταλαβαίνουμε την έκταση του προβλήματος της μακριάς τρίχας μόνο όταν σκάσει κάποια ακάλεστη στο πιάτο μας. Κι έχεις και τον Καζούλη να παρακινεί «λύσ’ τα μαλλιά σου…». Όχι ρε Μπίλι. Ας ακολουθήσουμε κάνα κανόνα υγιεινής επιτέλους.
Πηγή: menshouse.gr
