Η ονειροπόλα και εκκεντρική κλοσάρ Ορελί, που περιφέρεται με τα παράταιρα ρούχα της στην περιοχή του Σαγιό, βλέπει τον κόσμο με τα δικά της μάτια: ευτυχισμένο και όμορφο.
Μέχρι που κάποιοι αδίστακτοι επενδυτές αποφασίζουν...
να εκμεταλλευτούν το υπέδαφος του Παρισιού για να πλουτίσουν από το πετρέλαιο. Τότε η ιδεαλίστρια Ορελί στέκεται απέναντί τους και τους πολεμάει με πάθος.
Το έργο του Ζαν Ζιροντού «Η τρελή του Σαγιό» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Άννα Παναγιωτοπούλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρουσιάζεται από την Παρασκευή στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Ζιροντού, διάσημος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, «γράφει το πιο φωτεινό έργο του στην πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του», σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης.
«Μέσα στη δίνη του πολέμου και της κατοχής της Γαλλίας από τους Γερμανούς γεννιέται ένα έργο που υμνεί την ποίηση και την ελεύθερη ζωή».
Ισορροπώντας ανάμεσα στη φαντασία και τη λογική, το όνειρο και την πραγματικότητα, «Η τρελή του Σαγιό» σατιρίζει την «τυραννία που επιβάλλει το χρήμα και, με όπλο το καυστικό και σπινθηροβόλο χιούμορ της, γκρεμίζει συθέμελα τον κόσμο της απάτης και του συμφέροντος που μας περιβάλλει».
Εργο υπερρεαλιστικό και ποιητικό
Γραμμένο το 1943 (πρεμιέρα το 1945), το έργο έχει «πολλές αναφορές στην εποχή μας. Υπάρχουν αντιστοιχίες σημερινές, ούτως ή άλλως σε παγκόσμια κλίμακα. Μας αφορά πολύ. Αλλά δεν το επιλέξαμε για λόγους επικαιρότητας, ακόμα κι αν λες να κλείσω σε ένα υπόγειο όλους όσοι ορίζουν την τύχη μας και να μην τους ξαναδώ», σημειώνει η Αννα Παναγιωτοπούλου.
Για να προσθέσει ότι αυτό το έργο υπήρξε το κοινό θεατρικό όνειρό της με τον Πέτρο Ζούλια. «Το ονειρευόμασταν χρόνια τώρα, αλλά επρόκειτο για πολύ μεγάλη παραγωγή για να γίνει στο ελεύθερο θέατρο... Μεγάλη η ευτυχία τώρα που το ανεβάζουμε. Το κάνουμε με πολλή αγάπη. Το έργο είναι «υπερρεαλιστικό και ποιητικό... Επειδή η ποίηση έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μας είναι ωραίο να τη βρίσκεις στο θέατρο... Το θέατρο δεν διδάσκει. Ανοίγει τους ορίζοντες. Κι αυτό κάνει εδώ ο Ζιροντού: σε κάνει να δεις τον κόσμο κι αλλιώς».
Η Ορελί, η τρελή του Σαγιό, αποτελεί την ενσάρκωση της ανεπιτήδευτης, ρομαντικής και αλαφροΐσκιωτης φύσης. Είναι ένα «υπέροχο πλάσμα, τελείως φευγάτο», που κινείται «μεταξύ ονείρου, φαντασίας και πραγματικότητας. Με όραμα, με δική του φιλοσοφία κι οπτική για τη ζωή. Θα ήθελα να της μοιάζω!.. Κρατάω τη σοφία αυτής της γυναίκας, την ψάχνω πάρα πολύ και της έχω πολύ μεγάλη αδυναμία».
Τη μετάφραση υπογράφει ο Γιάννης Ιορδανίδης, τη σκηνοθεσία ο Πέτρος Ζούλιας, τα σκηνικά-κοστούμια η Αναστασία Αρσένη, τη μουσική ο Θοδωρής Οικονόμου. Πρωταγωνιστούν: Αν. Παναγιωτοπούλου, Θ. Τσαλταμπάσης, Μ. Καλογήρου, Ερ. Μαλικένζου, Γ. Δεγαΐτης, Αλ. Παντελάκη, Β. Μπισμπίκης, Π. Σταθακόπουλος, Δ. Μάριζας, Β. Ρίσβας, Αρ. Παυλίδης, Β. Χατζηνικολάου, Β. Ευταξόπουλος, Π. Σαχπεσίδης, Κ. Δημάδη, Ηλ. Μπάλα, Π. Μπόρας, Αλ. Λεόν, Γ. Τσούμπας.
Πετρέλαιο κάτω από το Παρίσι
Το έργο αρχίζει σε ένα καφέ του Παρισιού, όπου βυσσοδομούν κάποιοι κομψοί κύριοι - ένας «πρόεδρος», ένας ξεπεσμένος βαρόνος, ένας χρηματομεσίτης κι ένας αναζητητής κοιτασμάτων. Το «μεγάλο νέο» είναι ότι εντοπίστηκε πετρέλαιο κάτω από το Παρίσι και αναζητούν τρόπους πώς θα ξεπατώσουν την πόλη για να μπορέσουν να το εκμεταλλευτούν.
Οι λαϊκοί άνθρωποι ολόγυρα μυρίζονται τον κίνδυνο και με επικεφαλής τον ρακοσυλλέκτη καταφεύγουν στην Ορελί για βοήθεια. Αυτή καταστρώνει σχέδιο: θα εξοντώσει όλους τους «κακούς».
Τους στέλνει... χαμπέρι ότι στο υπόγειο του σπιτιού της βρέθηκε πετρέλαιο και να έρθουν να το εκμεταλλευτούν... Η τρελή του Σαγιό έχει καλέσει σε σύσκεψη τις τρελές άλλων συνοικιών του Παρισιού και αποφασίζουν να περάσουν τους «κακούς» από δίκη.
Ορίζουν αυτεπαγγέλτως τον ρακοσυλλέκτη ως συνήγορο των κατηγορουμένων... Η καταδίκη είναι δεδομένη... Επάνω έχουν μαζευτεί και περιμένουν οι προσκεκλημένοι-κατάδικοι.
Ομάδες ομάδες από κάθε «είδος κακού» κατεβαίνουν στο κατώγειο της «συνόδου» κι από εκεί η Ορελί τους στέλνει στο αδιέξοδο υπόγειο του σπιτιού - και στον αγύριστο...
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
