Τις προάλλες με πλησίασε ένα παιδάκι στο δρόμο και με ρώτησε; «Κα Φόνσου έχουμε κρίση. Τι είναι η κρίση;»
Το φοβερό ήταν ότι αυτό το παιδάκι ήταν ...
μόλις 5 ετών. Πέντε ετών κι αντί να το ενδιαφέρει ποιος είναι ο Πινόκιο ή πως μπορεί να πετάει ο Πήτερ Παν, το απασχολούσε τι είναι η κρίση. Το θεώρησα συγκλονιστικό σαν γεγονός. Έβλεπα μπροστά μου ένα παιδάκι το οποίο τα γεγονότα δεν του επιτρέπουν να είναι παιδί. Να χαίρεται και να ζει σαν παιδί. Να έχει χάσει την ανεμελιά του!! Και τι να εξηγήσεις σε ένα παιδάκι 5 ετών.
Από την άλλη έχουμε και το φαινόμενο της εγκληματικότητας. Σε έξαρση, με καθημερινά κρούσματα, με θρασύτητα και προκλητικά. Στην Παιανία οι δύο κλέφτες πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι, λες και πήγαιναν περιοδεία ( για να χρησιμοποιήσω κι ένα θεατρικό όρο). Περιοδεία με το έργο «Ο Κλέφτης χτυπάει πάντα δυο φορές» γιατί στο ένα σπίτι ήταν η δεύτερη φορά που μπήκαν! Τι να πεις, τι να σχολιάσεις. Και φτάσαμε στο σημείο ένας νέος 23 ετών, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη ζωή της μητέρας του και την περιουσία του να σκοτώσει τον έναν εκ των δύο αφού κυνηγώντας τον εκπυρσοκρότησε η καραμπίνα που κρατούσε.
Τραγικά γεγονότα. Τραγικές φιγούρες οι εμπλεκόμενοι σε τέτοιες καταστάσεις αλλά κι όσοι παρακολουθούμε, ζούμε με τον φόβο, φυλακισμένοι στα ίδια μας τα σπίτια, στην ίδια τη χώρα μας. Χωρίς ασφάλεια, χωρίς το αίσθημα της δικαιοσύνης, σε μια φρενίτιδα, μέσα στην απόγνωση για το σήμερα, για το αύριο.
Τι εποχή ζούμε!!
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω για τον Αριστοφάνη, τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή αλλά και τον Βέγγο, τον Μακρή, την Βουγιουκλάκη, την Καρέζη…..
Δυστυχώς δεν μπορώ.
