Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της αριστουργηματικής όπερας σύγχρονου ρεπερτορίου ...
«Λευκό ρόδο» (1986) του Ούντο Τσίμμερμαν,
«Λευκό ρόδο» (1986) του Ούντο Τσίμμερμαν,
το Σάββατο 3 Νοεμβρίου, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Το εμβληματικό έργο, που καθιερώθηκε στα κορυφαία θέατρα του κόσμου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μουσική διεύθυνση Νίκου Βασιλείου και σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση.
Μια παράσταση υψηλού επιπέδου με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, εντυπωσιακό σκηνικό, υποβλητικούς φωτισμούς και συγκλονιστικές ερμηνείες από τον Χρήστο Κεχρή και την Αφροδίτη Πατουλίδου που καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό. Βαθιά συγκινητικό και απολύτως επίκαιρο, το «Λευκό ρόδο» είναι ένας λυρικός ύμνος στην αντίσταση ενάντια στον ναζισμό, ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου.
Οπερα εμπευσμένη από την αντιστασιακή δράση του 24χρονου Χανς και της 21χρονης Ζοφί Σολ, δύο αδελφών από το Μόναχο, που υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της αντιναζιστικής φοιτητικής ομάδας «Το Λευκό Ρόδο»
Αντλώντας την έμπνευσή του από την αντιστασιακή δράση του 24χρονου Χανς και της 21χρονης Ζοφί Σολ, δύο αδελφών από το Μόναχο, που υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της αντιναζιστικής φοιτητικής ομάδας «Το Λευκό Ρόδο», ο Τσίμμερμαν συνέθεσε ένα μουσικό έργο που ισορροπεί ανάμεσα στη σχεδόν απόλυτη σιωπή και την πυκνογραμμένη μουσική έκρηξη και εξελίσσεται την ώρα πριν από την εκτέλεση των αδελφών Σολ για εσχάτη προδοσία.
Ο Θέμελης Γλυνάτσης, ένας από τους πιο δημιουργικούς και ανήσυχους σκηνοθέτες της γενιάς του, σκηνοθέτησε με δεξιοτεχνία και ευαισθησία το Λευκό ρόδο, συνδυάζοντας τη βαθιά εσωτερικότητα και τα βίαια ξεσπάσματα σε ένα περιβάλλον που μεταλλάσσεται από κελί σε χώρο ανάμνησης και σε πεδίο αντίστασης.
Η Αλεξία Θεοδωράκη δημιούργησε ένα εντυπωσιακό σκηνικό που ισορροπεί αρμονικά ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη φαντασία, ενώ οι υπέροχοι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου συνέβαλαν στην δημιουργία μας μοναδικής θεατρικής και μουσικής εμπειρίας.
Η υπέροχα ευαίσθητη ερμηνεία του τενόρου Χρήστου Κεχρή συνδυάστηκε με άρτιο τρόπο με τον βαθύ συναισθηματισμό που μετέδωσε η υψίφωνος Αφροδίτη Πατουλίδου.
Το σύνολο συμπλήρωσε η μυστηριώδης φιγούρα του Αντώνη Γκρίτση και η μαγική εμφάνιση της μικρής Ειρήνης-Αναστασίας Βουγιούκα.
Ο Νίκος Βασιλείου διεύθυνε το 15μελές μουσικό σύνολο με τρόπο που ανέδειξε τόσο την ένταση όσο και τις σιωπές του έργου προσφέροντας μια σπάνια μουσική εμπειρία.
Επόμενες παραστάσεις 8, 10, 11, 15, 17, 18 Νοεμβρίου 2018.
Το Λευκό ρόδο δεν ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση, αλλά εστιάζει στη συναισθηματική φόρτιση των δύο προσώπων που αναμένουν τον θάνατό τους. Οι δυο χαρακτήρες άλλοτε μονολογούν, άλλοτε μιλούν ο έναν στον άλλον, αλλά οι θεατές ποτέ δεν είναι σίγουροι αν αυτοί οι διάλογοι είναι πραγματικοί ή δημιουργήματα της φαντασίας του Χανς και της Ζοφί. Υπό αυτό το πρίσμα, το έργο δεν είναι αμιγώς ιστορικό, αλλά χρησιμοποιεί την ιστορική μνήμη για να επεξεργαστεί ζητήματα όπως η ηθική ακεραιότητα, η πολιτική συνενοχή και η θρησκευτική πίστη
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
Μουσική διεύθυνση: Νίκος Βασιλείου
Σκηνοθεσία: Θέμελης Γλυνάτσης
«Σε τελική ανάλυση, ένα τέλος στον τρόμο είναι προτιμότερο από έναν τρόμο χωρίς τέλος» (απόσπασμα προκήρυξης της οργάνωσης Το Λευκό Ρόδο)
Ένας λυρικός ύμνος ενάντια στον ναζισμό, η αριστουργηματική όπερα σύγχρονου ρεπερτορίου Λευκό ρόδο (1986) του καταξιωμένου Γερμανού συνθέτη Ούντο Τσίμμερμαν, ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα των τελών του 20ού αιώνα, παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη από την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Το εμβληματικό έργο, που καθιερώθηκε στα κορυφαία θέατρα του κόσμου καθηλώνοντας κοινό και κριτικούς, ανεβαίνει σε μουσική διεύθυνση του αρχιμουσικού της ΕΛΣ Νίκου Βασιλείου και σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση, ενός από τους πιο διακεκριμένους δημιουργούς της γενιάς του.
Αντλώντας την έμπνευσή του από την αντιστασιακή δράση του 24χρονου Χανς και της 21χρονης Ζοφί Σολ, δύο αδελφών από το Μόναχο, που υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της αντιναζιστικής φοιτητικής ομάδας Το Λευκό Ρόδο, ο Τσίμμερμαν συνέθεσε ένα μουσικό έργο γεμάτο συναισθηματική δύναμη, που εξελίσσεται την ώρα πριν από την εκτέλεση των αδελφών Σολ για εσχάτη προδοσία. Η ιστορική αναπαράσταση δίνει τη θέση της σε μια σπαρακτική, προσωπική εξερεύνηση της ηθικής ακεραιότητας, του θανάτου και της πολιτικής ευθύνης.
Βαθιά συγκινητικό και απολύτως επίκαιρο, το Λευκό ρόδο είναι μια ωδή στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης ενάντια στον φασισμό, καθώς και στην «εσωτερική αντίσταση, μια αντίσταση που υμνεί την αγάπη, τη ζωή και τη δικαιοσύνη», όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει ο συνθέτης.
«Δεν θα σιωπήσουμε, είμαστε η κακή σας συνείδηση, το Λευκό Ρόδο δεν θα σας αφήσει σε ησυχία…» Με αυτές τις φράσεις κλείνει η τέταρτη προκήρυξη της αντιχιτλερικής φοιτητικής ομάδας Το Λευκό Ρόδο (Die Weisse Rose), που σχηματίστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Η συγκεκριμένη προκήρυξη ήταν και η αφορμή για τη σύλληψη των πρωτεργατών της ομάδας, του Χανς Σολ και της αδελφής του Ζοφί. Μετά από πολύωρη ανάκριση από την Γκεστάπο, τα αδέλφια καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στην γκιλοτίνα στις 22 Φεβρουαρίου 1943.
Το βασικό υλικό του έργου είναι οι αναμνήσεις των δύο χαρακτήρων, τα συναισθήματά τους και οι σκέψεις τους για τα ναζιστικά εγκλήματα
Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο της όπερας του Ούντο Τσίμμερμαν Το λευκό ρόδο (Die weisse Rose), η πρώτη εκδοχή της οποίας γράφτηκε το 1967. Ο συνθέτης όμως δούλεψε ξανά το υλικό του το 1986, όταν του ζητήθηκε να παρουσιάσει μια αναβίωση του έργου στην Κρατική Όπερα του Αμβούργου.
Ο συνθέτης απέρριψε το αρχικό λιμπρέτο του έργου που είχε γράψει ο αδελφός του, ο Ίνγκο Τσίμμερμαν, και εμπιστεύτηκε το κείμενο της καινούριας εκδοχής στον Βόλφγκανγκ Βίλλασεκ, παρουσιάζοντας ένα εντελώς νέο έργο, το οποίο διαρθρώνεται σε δεκαέξι σκηνές. Στην καινούρια εκδοχή, η δράση παύει να είναι γραμμική και οι χαρακτήρες περιορίζονται στα δυο αδέλφια Σολ.
Αυτή η εκδοχή παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη από την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ.
