21 Δεκ 2017

Ελένη Καραΐνδρου: «Η μελαγχολία είναι λυτρωτική» - Η σπουδαία μουσικός μιλάει για τη ζωή της


«Εχω μεγάλη χαρά για τις δύο μουσικές που με πολύ μεράκι και αγάπη έφτιαξα πέρυσι. Η μία ήταν ...
για το "Γλυκό πουλί της νιότης" και δεύτερη ήταν για την παράσταση "Πόθοι κάτω από τις λεύκες" σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα στο Εθνικό Θέατρο». 




Η Ελένη Καραΐνδρου θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστεί σε καμπάνια κατά της συνταξιοδότησης, κυριολεκτικής ή μεταφορικής, καθώς εύκολα την περνάει κανείς για γυναίκα με τα μισά της χρόνια, έτσι όπως περιφέρεται σαν σίφουνας και αραδιάζει αναμνήσεις, ονόματα και χρονολογίες με την άνεση καλά προετοιμασμένης παίκτριας σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων. 

Σίγουρα έχει ευλογηθεί με αειθαλή γονίδια, όμως το μεγάλο μυστικό της αιώνιας νεότητάς της είναι προφανώς στην περίπτωσή της η έντονη σχέση της με τη δημιουργία, αλλά και μια σπάνια παλικαριά (δεν βρίσκω άλλη λέξη να περιγράψω την αύρα που την περιβάλλει), η οποία γίνεται αντιληπτή αμέσως μόλις βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί της.

Σύμφωνα με το ΒΗΜAgzino τους τελευταίους μήνες τρέχει σαν τρελή. «Είμαι πολύ ευτυχής» εξηγεί η ίδια. «Είναι μια εποχή που είμαι τρομακτικά γεμάτη, πάρα πολύ περήφανη, και η κούραση που θα έπρεπε να νιώθω δεν με καταβάλλει. Εχω μεγάλη χαρά για τις δύο μουσικές που με πολύ μεράκι και αγάπη έφτιαξα πέρυσι. Η μία ήταν για το "Γλυκό πουλί της νιότης" σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη - ξανασυνάντησα εκεί τον Τένεσι Γουίλιαμς μετά τον "Γυάλινο κόσμο" του 1988. Η δεύτερη ήταν για την παράσταση "Πόθοι κάτω από τις λεύκες" σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα στο Εθνικό Θέατρο. Αυτό το έργο του Ευγένιου Ο' Νιλ με αφορούσε τρομερά γιατί αγγίζει την ψυχοσύνθεση των ιρλανδών μεταναστών στην Αμερική. 

Το άλλο μιλάει για πολύ διαφορετικά θέματα: τον χρόνο, την τέχνη, τη φθορά, όλα αυτά βέβαια σε ένα πλαίσιο ρατσισμού στην Αμερική του Νότου». Τα αναλύει όλα αυτά πιο διεξοδικά στο σημείωμα της καλαίσθητης έκδοσης που έχει κυκλοφορήσει με την επιμέλεια της Μικρής Αρκτου. Αναφέρεται στην «επιστροφή στο Εθνικό μετά από 29 χρόνια (τελευταία φορά ήταν το 1988 με τον "Γλάρο" του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν)», και επιδίδεται γενναιόδωρα σε τιμητική αναφορά όλων των πολύτιμων συνεργατών της.

in.gr

Αντιστοιχισμένο περιεχόμενο

Η Ενημέρωση στην Ελλάδα και τoν Κόσμο