Ο κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος έδωσε μια χειμαρρώδη, εκρηκτική συνέντευξη στο...
Ραδιόφωνο 24/7, με αφορμή τη νέα του έκθεση.
Ραδιόφωνο 24/7, με αφορμή τη νέα του έκθεση.
Ιωάννα Κλεφτόγιαννη
Για τα πάθη του, τον τζόγο, την ταχύτητα, τους τέσσερις γάμους και τον βίαιο εαυτό του μίλησε σε μια de profundis εφ’όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή "Πεζοί στον Αέρα" με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη στο Ραδιόφωνο 24/7 ο κορυφαίος ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, με αφορμή τη νέα έκθεση έργων του μικρής κλίμακας στην αίθουσα Τέχνης Φωταγωγός, των εκδόσεων Ροδακιό (εγκαίναι στις 7/11).
Τα έργα προέκυψαν μετά από μια περίοδο άρνησής του να πιάσει τα πινέλα:«Προφανώς τώρα ήρθε η ώρα. Για μένα, μόνο όταν έρθει η ώρα γίνεται να ασχοληθώ. Δεν είμαι ο επαγγελματίας που βάζει ένα ωράριο καθημερινό. Διαρκώς θέλω να ξεφύγω από το βάσανο της ζωγραφικής κάνοντας άλλα πράγματα, που είναι πιο εύκολα. Δεν είμαι και με τα δυο πόδια μέσα στο ατελιέ, είμαι με το ένα. Με το άλλο θέλω να ικανοποιήσω άλλες μου εξαρτήσεις, κακές. Όπως να τρέχω πολύ και να μου παίρνουν το δίπλωμα. Στις δυο ρόδες ή στις τέσσερις. Έχω εξάρτηση με την αδρεναλίνη ακόμα και τώρα».
Για τα νέα έργα του πήρε καινούργια, άγνωστα υλικά, όπως μαρκαδόρους ανεξίτηλους. «Είναι για γραφιστικές δουλειές, αλλά εγώ μπόρεσα και τους έπλασα και έκανα ζωγραφική. Αυτό, λοιπόν, με απάλλαξε από το να επαναλάβω τον εαυτό μου, δηλαδή να μπω σ’ ένα μεγάλο ατελιέ και να κάνω αυτό που ήξερα. Άλλαξα το υλικό, άλλαξα το μέγεθος και αυτό μου έδωσε μεγάλο κέφι».
Γιατί είναι βάσανο η ζωγραφική, όμως; «Είναι βάσανο γιατί πρέπει διαρκώς να στραγγίζεις όλο σου το αίμα μπας και προκύψει κάτι. Είναι ένα βάσανο με την έννοια του ανικανοποίητου, του ότι διαρκώς πρέπει να σκάβεις μέσα σου. Υπάρχουν οι καλλιτέχνες που είναι ψυχροί και θερμοί. Εγώ ανήκω στους ζεματιστούς, χωρίς να το λέω αξιολογικά, σέβομαι απόλυτα τους ψυχρούς, τους παγωμένους. Όταν λέω ζεματιστούς εννοώ το παρορμητικό στοιχείο, το οποίο είναι κυρίαρχο.
Εφόσον παραδέχεται την εξάρτησή του από την ταχύτητα, γιατί δεν έγινε... οδηγός ράλι; «Γιατί ήθελα να ζωγραφίζω!».
Σχετικά με τις μορφές που δίνει στο έργο του ένας ζωγράφος, ο Θεοφυλακτόπουλος εξήγησε πως εξαρτώνται από πάρα πολλούς παράγοντες, γνωστούς και άγνωστους: «Κάτι συμβαίνει στον εγκέφαλο του καλλιτέχνη και αποφασίζει να δράσει. Οι παράγοντες έχουν σχέση με τα φρέσκα βιώματα και τα παλιά. Όσο για τα περιγράμματα νομίζω ότι ήταν ένας τρόπος για να εκφράζω, να δίνω διέξοδο σε μια φοβερή επιθετικότητα που με διακρίνει. Ίσως όμως δεν έχω καταστρέψει όσα έργα μου έπρεπε. Η ζωγραφική πάντως με “διέσωσε” από όλες τις πλευρές. Για εμένα ήταν και είναι η σωτηρία της ψυχής.Γιατί βαρούσα τις γυναίκες μου. Έκανα και κακά πράγματα. Εχω μπει και φυλακή επειδή πλακώθηκα στο ξύλο, στο Παρίσι.»
Μιλώντας για τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών, παραδέχτηκε πως «είχα τρομερές δυσκολίες» και ότι ταλαιπώρησε τον καθηγητή του Γιάννη Μόραλη:«Δεν είχα ηρεμία να καταλάβω τι μεγάλης μορφής δάσκαλος και άνθρωπος ήταν και έτσι του πήγαινα κόντρα και είχαμε φασαρίες. Τον έκανα να θυμώνει. Τα σημεία τριβής ήταν ότι εγώ ήμουν ένα κακομαθημένο παιδί, το οποίο ήθελε να φανεί είτε με καλό είτε με κακό τρόπο. Ο καλός τρόπος για να φανώ ήταν δύσκολος, οπότε προσπαθούσα να φανώ με τον κακό. Δεν αποβλήθηκα γιατί έγινα καλό παιδί, μετά. Συνειδητοποίησα την αναγκαιότητα της πειθαρχίας».
Πολέμιος της ψυχανάλυσης, ο ζωγράφος την απέφευγε όλη του τη ζωή.«Κινδυνεύει να αμβλυνθεί η ορμή ενός καλλιτέχνη από την ψυχανάλυση, απολύτως!», εξηγεί «Δηλαδή δεν μπορείς να πάρεις τον Βαν Γκογκ και να τον πας στον ψυχίατρο. Το νυστέρι στον εγκέφαλο του Βαν Γκογκ; Είμαστε με τα καλά μας; Δεν πιστεύω ότι ένας καλός καλλιτέχνης πάει στον ψυχίατρο».
