Αποκαλυπτική, αληθινή και αυθόρμητη η πρόσφατη συνέντευξη της ηθοποιού Νένας Μεντή που έδωσε σε γνωστή εφημερίδα.
Η καλλιτέχνης εξομολογείται...
στη Lifo στιγμές της προσωπικής της ζωής, αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια, μιλάει για το θέατρο, την καριέρα της αλλά και τον πατέρα της.
Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα
«Αρχικά ζούσαμε σχεδόν στο πουθενά. Ήμασταν μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου, ο Σπήλιος Μεντής, ήταν δημόσιος υπάλληλος και επειδή ο αδελφός μου, που είχε γεννηθεί πριν από μένα, είχε αρρωστήσει πολύ σοβαρά, οι γιατροί συνέστησαν στους γονείς μου να τον πάνε εξοχή. Πού εξοχή; Μετά βίας είχαν να ζήσουν. Πήγανε στα Πεύκα Αγίας Παρασκευής, σε αντίσκηνο. Εγώ ήμουν μηνών. Ένα βράδυ φύσηξε αέρας, το πήρε και μείναμε στον δρόμο. Μας περιμάζεψε ένας πολύ καλός άνθρωπος στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Από κει και πέρα, έχω μείνει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας λόγω των μεταθέσεων του πατέρα μου. Παρόλο που ήταν στο Δημόσιο, ήταν ένας αριστερός πάρα πολύ κυνηγημένος. Μιλάμε ακριβώς μες στα χρόνια του Εμφυλίου».
«Η σχολή δεν μου πρόσφερε τίποτα, εκτός ίσως κάποιες πληροφορίες που είχαν να κάνουν με ατμόσφαιρες θεάτρου, με καλλιτεχνία, ακόμα και με κουτσομπολιό παλιότερων ανθρώπων του θεάτρου που μαθαίναμε για τη ζωή τους. Και ότι πήγαινα κι έβλεπα κάθε βράδυ την Παξινού. Από τα 25 παιδιά που ήμασταν στη χρονιά μου, δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς στο θέατρο. Είχα συμμαθήτρια την Όλγα Καρλάτου, που την πήρε ο Παπατάκης στο Παρίσι και παντρευτήκανε. Νομίζω ότι το πρώτο που θέλει το θέατρο είναι αφοσίωση.
Πρέπει να σου αρέσει πάρα πολύ, να υπομένεις τα πάντα, να περάσεις διά πυρός και σιδήρου, χωρίς να ξέρεις τι θα κερδίσεις, τι θα σου μείνει. Θέλει τσαγανό. Εγώ το είχα, γιατί πέρασα πολύ δύσκολα στο θέατρο.
Χρειάστηκαν χρόνια να προσαρμοστώ σε έναν χώρο δουλειάς που είχε μια συνθήκη που εγώ δεν θεωρούσα ούτε αξιοπρεπή, ούτε δίκαιη, που είχε μεγάλη αναξιοκρατία. Έβλεπα να δουλεύουν και να βγάζουν λεφτά άνθρωποι χωρίς να είναι καλοί. Ήταν ωραίοι, γκόμενοι, καλοί στις δημόσιες σχέσεις. Το θέατρο έχει μεγάλη αμεσότητα και καταλαβαίνεις αν ο άλλος είναι καλός ή δεν είναι. Δεν παίρνει μεσοβέζικα πράγματα. Έβλεπα την ανισότητα και ήμουν πολύ απόλυτη, δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Έλεγα «κάνω αυτή τη δουλειά γιατί μου αρέσει», αλλά δεν μπορούσα να τα ανεχτώ και όλα. Μία σεζόν δούλευα, μία καθόμουν. Ήμουν και επιλεκτική, ήθελα να διαφυλάξω κάποια πράγματα, δεν ήθελα να φθαρώ, δεν πήγα ποτέ να παίξω στο εμπορικό σινεμά. Αργότερα, η επιβίωση με ανάγκασε να πάω και σε επιθεωρήσεις.»
