Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
Πείτε μας ρομαντικούς, αλλά ποτέ δεν βαριόμαστε να βλέπουμε ένα καλό κλασικό ανέβασμα του μπαλέτου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε μουσική Προκόφιεφ.
Κι αυτό ακριβώς...
υπόσχεται το Ρωσικό Κλασικό Μπαλέτο της Μόσχας με τους 40 χορευτές του, που θα μας επισκεφθούν στα τέλη Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας (29/4), στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης (27/4) και νωρίτερα στην Πάτρα (25/4, Συνεδριακό & Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών).
Μιλήσαμε με τον δραστήριο καλλιτεχνικό διευθυντή (και ιδρυτή) του συγκροτήματος Χασάν Ουσμάνοφ, ο οποίος μας θύμισε πως «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» (που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1938) είναι μια ιστορία ποτισμένη με μεγάλα πάθη -από τον πολύ μεγάλο έρωτα μέχρι το πολύ βαθύ μίσος. Χρειαζόταν η μαγική παρτιτούρα του Σεργκέι Προκόφιεφ για να αναδείξει αυτό το κατ' εξοχήν μπαλετικό θέμα και η εκπληκτική χορογραφία του Λεονίντ Λαβρόφσκι για να μείνει η συγκεκριμένη εκδοχή αθάνατη».
Με φόντο την αναγεννησιακή Βερόνα της Ιταλίας, αυτό το ωραίο παραμύθι με θέμα το προαιώνιο μίσος μεταξύ δύο οικογενειών, των Μοντέγων και των Καπουλέτων, και τον τραγικό έρωτα των άτυχων παιδιών τους, έγινε κλασικό χάρη στη θρυλική τραγωδία που έγραψε ο Σέξπιρ το 1591.
Ποιο είναι όμως το Ρωσικό Κλασικό Μπαλέτο της Μόσχας; Η αλήθεια είναι πως, όπως μας επιβεβαίωσε ο Χ. Ουσμάνοφ, η χώρα έχει αμέτρητα μπαλέτα («κάθε πόλη έχει τουλάχιστον ένα συγκρότημα»), αλλά το συγκεκριμένο θωρείται από τα σημαντικότερα έχοντας στο δυναμικό του πολλούς γνωστούς χορευτές αλλά και νέους απόφοιτους της Bolshoi Ballet Academy, της Vaganova Academy και άλλων φημισμένων σχολών χορού της Ρωσίας. Το ρεπερτόριό του, μαθαίνουμε, βασίζεται στα «μαργαριτάρια» του κλασικού μπαλέτου όπως: «Δον Κιχώτης», «Λίμνη των Κύκνων», «Ωραία Κοιμωμένη», «Καρυοθραύστης», «Ζιζέλ», «Σταχτοπούτα» κ.ά.
Ο Χ. Ουσμάνοφ, άλλωστε, βραβευμένος χορευτής και απόφοιτος της Ακαδημίας των Μπολσόι, δεν κρύβει πως υπηρετεί τη φιλοσοφία του ρωσικού μπαλέτου. «Τα ανεβάσματά μας είναι πάντα κλασικά, όπως μαρτυρά και το ονομά μας. Γι' αυτό και εδώ, εστιάζουμε στη χορογραφία του Λαβρόφσκι που επικεντρώνεται στον έρωτα των δύο παιδιών -σε πείσμα των οικογενειών τους που διψούν για εκδίκηση».
Το θέμα, υποστηρίζει, είναι απόλυτα σύγχρονο. «Κάθε μέρα μαθαίνουμε για παιδιά ερωτευμένα, που πάνε κόντρα σε κάθε λογής εμπόδια: θρησκευτικά, οικιονομικά, κοινωνικά, φυλετικά. Ομως συνήθως η αγάπη κερδίζει. Ευτυχώς. Η αγάπη είναι τόσο ρομαντική! Και εμείς οι Ρώσοι, άλλωστε, είμαστε από τη φύση μας πολύ συναισθηματικοί και ρομαντικοί. Μας αρέσει να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας με έναν πνευματικό τρόπο. Γι' αυτό και αγαπάμε τόσο το μπαλέτο. Είναι η εθνική μας κληρονομιά. Είναι στην παράδοσή μας, κυλάει στις φλέβες μας. Γι' αυτό και θεωρούμαστε αξεπέραστοι».
Πάντως, δεν μας φάνηκε και τόσο ρομαντική η επίθεση με οξύ στον καλλιτεχνικό διευθυντή των Μπολσόι... Και μάλιστα από έναν χορευτή.
«Ηταν τεράστιο σοκ για όλους -κι όχι μόνο για εμάς, του χώρου. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τόσο αποκρουστική, αηδιαστική πράξη...».
Του ζητάμε ένα σχόλιο για όσα γίνονται στην Κριμαία. «Ο ρωσικός λαός είναι πολύ ευτυχής που βλέπει την επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία. Σημαίνει πολλά για μας, και για την ιστορία του τόπου μας. Λυπόμαστε πολύ που βλέπουμε τον ουκρανικό λαό να είναι έρμαιο ανθρώπων που παραβιάζουν θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους».
Γνωρίζει καλά και τα δικά μας προβλήματα. «Λυπόμαστε πολύ εδώ για όσα σας συμβαίνουν. Αγαπάμε πολύ τους Ελληνες και θεωρούμε τη χώρα σας δεύτερη πατρίδα. Δεν ξεχνάμε πως η Ελλάδα μάς έδωσε τον Χριστιανισμό. Σας χρωστάμε πολλά γι' αυτό, και για το γεγονός πως χαρίσατε στην ανθρωπότητα επιστήμες, τέχνες, πολιτισμό».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει πως η κρίση δημιουργεί πιο «δυνατή» τέχνη. Μπορεί μια μπαλαρίνα που λιμοκτονεί να είναι καλή μπαλαρίνα;
«Στη Ρωσία η κρίση δημιούργησε έκρηξη στην τέχνη», μας απαντά. «Και επιτρέψτε μου να σας θυμίσω πως, ναι, μια λιμοκτονούσα μπαλαρίνα μπορεί να επιβιώσει. Και να είναι και καλή, διότι οι μπαλαρίνες είναι συνηθισμένες να πεινάνε!»
