Με αφορμή το τελευταίο κείμενο της συντάκτριας Ιλειάνας Δημάδη στο τεύχος του Αθηνοράματος της 12ης Μαρτίου 2014..
(http://www.athinorama.gr/theatre/article.aspx?id=1003332#), για την έλλειψη πολιτικού θεάτρου στην Ελλάδα, αισθανόμαστε την ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε.
(http://www.athinorama.gr/theatre/article.aspx?id=1003332#), για την έλλειψη πολιτικού θεάτρου στην Ελλάδα, αισθανόμαστε την ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε.
Σκοπός μας είναι να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας και τη δουλειά μας. Να αγωνιστούμε ενάντια σε μια περίεργη ενημερωτική τακτική που έχουν υιοθετήσει πολλά έντυπα πολιτισμού και καλλιτεχνικοί συντάκτες τα τελευταία χρόνια. Υποχρέωσή μας να ενημερώσουμε το κοινό για τον συνεχή αποπροσανατολισμό του. Όσοι συνάδελφοι θέλουν, καιρός να συμπορευτούμε.
Συμφωνούμε με την απάντηση που ήδη έχει δώσει ο Θανάσης Παπαγεωργίου, σκηνοθέτης μας και ιδρυτής του Θεάτρου Στοά, αλλά δεν αρκεί. Θέλουμε να προσθέσουμε και τη δική μας απάντηση.
Αγαπητή συντάκτρια του εν λόγω κειμένου, επειδή διαβάζουμε συνεχώς ότι όλα τα καλά σ’ αυτόν τον τόπο προέρχονται από την Εσπερία - στην προκειμένη περίπτωση από τα Βαλκάνια- θέλουμε να σας ενημερώσουμε πως στην Αθήνα παίζονται αρκετές πολιτικές παραστάσεις, πέρα από εκείνες που εσείς αναφέρετε. Θα έπρεπε ίσως να γνωρίζετε, ότι στο Θέατρο Στοά ανεβάσαμε το «Άσμα για το Σκιάχτρο της Λουσιτανίας», το οποίο ανήκει όχι απλώς στα πολιτικά έργα, που ανησυχείτε επειδή λείπουν από το αθηναϊκό ρεπερτόριο, αλλά είναι και ένα από τα έργα για τα οποία έχουν διωχθεί πολλά άτομα επί χούντας και το ανέβασμά του ξανά για πρώτη φορά από τότε, είναι αυθύπαρκτη πολιτική πράξη. Και αν δεν ονομάζετε πολιτικά τα έργα του Πέτερ Βάϊς, τότε ποιο είναι για εσάς το πολιτικό θέατρο; Προφανώς και το γνωρίζετε, αλλά ίσως άλλοι λόγοι, που εμείς δεν γνωρίζουμε, σας κάνουν να το αποσιωπάτε. Όμως τέτοιου είδους ενημέρωση προς το αναγνωστικό σας κοινό, εκτός από τον αποπροσανατολισμό, δημιουργεί εσφαλμένη εικόνα για το ελληνικό θέατρο.
Δεν περιμέναμε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να δούμε πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα. Τα τελευταία πενήντα χρόνια άφθονες οι παραστάσεις, από πολλούς θιάσους. Καταλαβαίνουμε ότι σας είναι δύσκολο να το παρακολουθήσετε συνολικά, αλλά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μην αφορίζετε έτσι εύκολα και μη μας καταδικάζετε στη Σιωπή χάριν της επαγγελματικής σας ανάγκης να προβάλλετε το φεστιβάλ της Στέγης. Μ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλετε και εκθέτετε όλο το ελληνικό θέατρο.
Περισσότερο όμως εκτίθεστε εσείς που θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ο Πέτερ Βάϊς –ο οποίος παίζεται από δύο θέατρα κι όχι από ένα όπως σας αρέσει να αναφέρετε– ανήκει στους μείζονες πολιτικούς συγγραφείς, ασχέτως αν το περιοδικό στο οποίο εργάζεστε αναφέρει την «Ανάκριση» ως δράμα και το «Σκιάχτρο» ως κοινωνικό έργο. Τέτοιου είδους λάθη συναντάμε σε όλες τις πολιτιστικές σελίδες. Όμως, την ίδια στιγμή, είστε ικανή να αναγνωρίσετε στο κείμενό σας ένα κύμα θεάτρου– ντοκουμέντου, αγνοώντας πως τα θεατρικά κείμενα του Βάϊς όρισαν το συγκεκριμένο είδος.
Αν θελήσετε μπορείτε να συμβουλευτείτε την εργογραφία του Βάϊς, αλλά και να ανατρέξετε γενικώς στις παραστάσεις πολιτικού θεάτρου Ελλήνων συγγραφέων που παίζονται ή που έχουν παιχτεί. Ίσως θα έπρεπε να αντιστραφούν οι όροι και να κάνουμε εμείς εξαγωγή «οργισμένου» θεάτρου.
ΕΥΑ ΚΑΜΙΝΑΡΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΠΠΑΣ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΗ
ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΟΥΒΑΤΖΗ
ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΟΥΜΠΑΝΟΣ
ΚΟΡΑΛΙΑ ΤΣΟΓΚΑ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΦΡΑΓΚΟΠΑΝΑΓΟΣ
Το παρόν κείμενο, δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο σε αρκετούς ιστότοπους, εστάλη στην αρχισυντάκτρια του περιοδικού Αθηνοράματος, κ. Έλλη Μπουμπουρή.
