Μαίρη Αδαμοπούλου
Με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο του σκηνοθέτη τού «Λα Στράντα» και του «8 1/2», ο αμερικανός συνάδελφός του εξομολογείται το πάθος του για τον ιταλικό κινηματογράφο και τις ταινίες που τον επηρέασαν στη ζωή και το έργο του
Ρώμη, 1965, αναζητώντας το...
τέλειο καστ... Ο Φελίνι απλώνει στο πάτωμα φωτογραφίες ηθοποιών.
«Ηταν μία από τις σπουδαιότερες ομάδες του κινηματογράφου. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε πού τελειώνει ο ένας και πού αρχίζει ο άλλος», υποστηρίζει ο Μάρτιν Σκορσέζε για τους Φεντερίκο Φελίνι και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι Με την Ανίτα Εκμπεργκ στα γυρίσματα της «Γλυκιάς ζωής» το 1960 Ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει αγωνιστεί όσο λίγοι για την αποκατάσταση και τη συντήρηση των σημαντικών ταινιών του παρελθόντος χάρη στο Ιδρυμα Κινηματογράφου που δημιούργησε το 1990
Γιος ιταλών μεταναστών στη Νέα Υόρκη, ο Μάρτιν Σκορσέζε αποφάσισε τι θα κάνει στη ζωή του μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες της Μικρής Ιταλίας. Συντροφιά του ήταν ο Ροσελίνι, ο Ντε Σίκα, ο Αντονιόνι, αλλά πάνω απ' όλους ο Φελίνι. Οταν είδε τις «Νύχτες της Καμπίρια», το «Λα Στράντα», τους «Βιτελόνι», ο νεαρός Σκορτσέζε είχε ήδη τρελαθεί με τον κινηματογράφο. Και το πάθος του για τον Φελίνι δεν έσβησε ποτέ. Γι' αυτό και μιλά στην ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» για τον αγαπημένο του σκηνοθέτη με αφορμή την συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θάνατό του. Σε ηλικία 20 ετών ο Σκορσέζε σπούδασε κινηματογράφο. Στη λίστα του με τις δέκα σημαντικότερες ταινίες το «8 1/2» κατέχει την πρώτη θέση. Εχει γράψει βιβλία και έχει γυρίσει ντοκιμαντέρ για τον ιταλικό κινηματογράφο, τοποθετώντας τον Φελίνι πάντα στην πρώτη θέση. Ποια είναι η γνώμη του για τις ταινίες του;
«Λα Στράντα». «Ημουν έφηβος όταν βγήκε. Ηταν μία από εκείνες τις ταινίες που μου έχουν ανοίξει την πόρτα στον κόσμο του κινηματογράφου. Είχα δει κι άλλες ιταλικές ταινίες, αλλά το "Λα Στράντα", όπως και η "Εβδομη σφραγίδα" του Μπέργκμαν σού δείχνουν πώς να κάνεις μια ταινία με τον παλιό τρόπο. Η ιστορία ήταν σαν ένας μύθος ιδωμένος υπό νέο πρίσμα», απαντά ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης.
«8 1/2». «Είναι μία από τις σπουδαιότερες ταινίες που έγιναν ποτέ. Πρώτον, επειδή πηγαίνει στην καρδιά της δημιουργικότητας και, δεύτερον, επειδή η ιστορία του Γκουίντο (τον ερμήνευσε ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι) γίνεται η ιστορία όλων μας: ζωντανή, δονούμενη».
«Αμαρκορντ/Θυμάμαι». «Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ταινία γεμάτη από παράξενα οράματα - το κρουαζιερόπλοιο, το καπνοπωλείο, ο Πρίγκιπας. Θυμάμαι ότι ο Καλβίνο έγραψε ότι το "Amarcord" συνέλαβε το πνεύμα της ζωής στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της φασιστικής περιόδου».
«Η Ιουλιέτα των πνευμάτων». «Κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του '60 οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες άρχισαν να γυρίζουν τις ταινίες τους έγχρωμες. Ο Τριφό με το "Φάρεναϊτ 451", ο Ρενέ με το "Mιριέλ", ο Γκοντάρ με "Η κυρία θέλει έρωτα" ο Αντονιόνι με την "Κόκκινη έρημο", ο Φελίνι με την "Ιουλιέτα των πνευμάτων". Ημασταν ενθουσιασμένοι από το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούσαν το χρώμα και δεν απογοητευθήκαμε. Θα μπορούσα να αισθανθώ τον ενθουσιασμό του σκηνοθέτη ενώ δουλεύει με μια νέα παλέτα. Και ο Φελίνι έφερε το χρώμα ακόμη περισσότερο».
«Γλυκιά ζωή». "Το «Λα Στράντα" έκανε τον Φελίνι γνωστό διεθνώς. Το "Γλυκιά ζωή" τον ανέδειξε σε σούπερσταρ. Μια ταινία που συγκίνησε, διασκέδασε, έφερε σε απόγνωση - ήταν τα πάντα ταυτόχρονα. Μια ταινία ισχυρή και τολμηρή όχι μόνο για την εποχή της αλλά ακόμη και σήμερα».
«Οι νύχτες της Καμπίρια». «Ξαναβλέποντάς την στη δεκαετία του '90 συγκλονίστηκα. Ηταν συναισθηματικά ισχυρή όταν βγήκε το 1957 και η δύναμή της πολλαπλασιάστηκε με το πέρασμα του χρόνου», ενώ για τους «Βιτελόνι» σημειώνει «ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Την αισθανόμουν πολύ κοντά στη δική μου εμπειρία. Ο Φελίνι την γύρισε πριν γίνει διεθνής σταρ και έχει μια οικειότητα που δεν την ξανασυναντάμε».
Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν ξεχνά τις συναντήσεις του με το είδωλό του. «Συναντηθήκαμε αρκετές φορές, από το 1970 έως το τελευταίο έτος της ζωής του, και γίναμε φίλοι. Ηταν γενναιόδωρος, εκθαμβωτικός και απίστευτα διασκεδαστικός. Εμπνεύστηκα από το θάρρος του, που δεν έχει να κάνει με το να δείχνει γυναίκες με τεράστια στήθη και μικροκαμωμένους άνδρες με γκροτέσκο πρόσωπο, αλλά με το ότι μας κάνει να βλέπουμε προσεκτικά τον εαυτό μας και τους άλλους. Ηταν σε θέση να αναγνωρίζει τις φαντασιώσεις, τους φόβους και τη νοσταλγία της παιδικής ηλικίας».
