69ο Φεστιβάλ Βενετίας: Ο Τέρενς Μάλικ απογοητεύει

Το «To the wonder» του σπουδαίου αμερικανού είναι θαύμα μόνον στον… τίτλο

Ολγκα Κουριένκο -φωτ.αρχείου

Ολος ο κόσμος την περίμενε σαν το χελιδόνι την άνοιξη, μπας και είναι η όαση σε ένα φεστιβάλ φτωχό μέχρι τώρα από ...
... πολύ καλές ταινίες. Και όμως, το «To the wonder» -που ελεύθερα μπορεί να μεταφραστεί ως «Προς το θαύμα»- η τελευταία ταινία του γκουρού του αμερικανικού κινηματογράφου Τέρενς Μάλικ., του ανθρώπου –φάντασμα που δεν εμφανίζεται ποτέ και πουθενά, ήταν μια μεγάλη απογοήτευση.

Επί δυο ολόκληρες ώρες παρακολουθούμε πλάτες ανθρώπων που κυκλοφορούν σαν υπνωτισμένοι και ψελλίζουν ερωτόλογα χωρίς να ακούγονται. Το φιλμ θυμίζει πολύ την αμέσως προηγούμενη ταινία του Μάλικ, «Το δέντρο της ζωής» που είχε επίσης προβλήματα φλυαρίας χωρίς λόγο.

Οff αφηγήσεις άλλοτε από γυναικεία φωνή, άλλοτε από αντρική, μια στα γαλλικά, μια στα αγγλικά και μια στα ισπανικά, δεν βοηθούν ιδιαίτερα στον ρυθμό της ταινίας αλλά τουλάχιστον σου δίνουν να καταλάβεις τι περίπου γίνεται. Παρακολουθούμε τα στάδια της σχέσης ενός νεαρού όμορφου ζευγαριού. Ο Μπεν Αφλεκ και η Ολγκα Κουριένκο. Αμερικανός και Ευρωπαία. Περιφέρονται στην φύση, στην πόλη (Παρίσι), στην αμερικανική επαρχία. Εμπλουτισμένοι με όμορφες εικόνες που έχεις την εντύπωση ότι βρίσκονται εκεί απλώς για να βρίσκονται.

Παράλληλα παρακολουθούμε και την ιστορία ενός καθολικού ιερέα (ο Χαβιέρ Μπαρδέμ χρειάζεται επειγόντως δίαιτα) που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον θεό ενώ επισκέπτεται τραυματισμένους ανθρώπους από τις κακουχίες της ζωής.

Στην καλύτερη περίπτωση η μισή ταινία θα μπορούσε να λείπει και μπορώ πολύ καλά να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό του κοινού στην πρώτη προβολή της ταινίας που άρχισε να γιουχάρει αλύπητα την ταινία μη δείχνοντας κανέναν σεβασμό στον δημιουργό ορισμένων κολοσσιαίων ταινιών του αμερικανικού κινηματογράφου («Badlands», «Η λεπτή κόκκινη γραμμή») ο οποίος, ωστόσο, αν και εξακολουθεί να παραμένει ανήσυχος, εδώ φαίνεται εξαντλημένος και χωρίς ουσιαστικό θέμα στα χέρια του.

Το φεστιβάλ της Βενετίας ήταν, είναι και θα είναι ένα ατελείωτο, επαρχιώτικο πανηγύρι. Οι εικόνες μιλούν μόνες τους και μόνον κρίση δεν δηλώνουν. Οι εικόνες που μιλούν για κρίση δεν φαίνονται. Είναι οι επισκέπτες που για πολλούς και διάφορους λόγους (κυρίως οικονομικούς) αποφάσισαν εν τέλει να μην έρθουν.

Πάντως, έξω από την Salla Grande όπου γίνονται οι επίσημες προβολές της Μόστρα, ο κόσμος ουδόλως ενδιαφέρεται για τις ταινίες αφού εκεί τον πρώτο λόγο έχει το περπάτημα στο κόκκινο χαλί. Η ομορφιά του γλυκούλη Ζακ Εφρον και η φίρμα του φορέματος της Ολγκα Κουριένκο η οποία από κορίτσι του Τζέιμς Μποντ στο «Quantum of solace» τείνει να γίνει art house ντίβα παίζοντας σε ταινίες όπως το «To the wonder». Απρόβλεπτη εκτόξευση πάντως του κοντοπίθαρου Ζακ. Τεράστια πέραση. Μέχρι και μπλουζάκια «Ζακ σ’ αγαπώ» φορούσαν. Μιλώντας για μπλουζάκια πάντως, την μεγαλύτερη εντύπωση έκανε αυτό του Σπάικ Λι με την στάμπα Μάικλ Τζάκσον. Το να προωθείς την ταινία σου το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η υπερβολή. Στο ντοκιμαντέρ του Λι οι πάντες μιλούσαν για τον Τζάκσον λες και ήταν κάτι σαν διάδοχος του Μπετόβεν και του Μότσαρτ μαζί.

πηγη