Πρόκειται για την εκδοχή του Γιόχαν Κρέσνικ του πασίγνωστου έργου «120 ημέρες στα Σόδομα», το οποίο ανέβηκε στο Βερολίνο αλλά ήδη προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις.
«Μία ιστορία που ξεκινά με σεξ, εξελίσσεται σε πραγματικό όργιο και καταλήγει σε φρικιαστική μαζική σφαγή με τρομακτική λεπτομέρεια, εξ ορισμού δεν αναμενόταν ως κάτι όμορφο», γράφει η Deutche Welle.
«Μετά έξι λεπτά εμφανίζονται τα πρώτα στήθη. Μετά από οχτώ λεπτά το πρώτο πλαστικό μόριο αφαιρείται από ένα παντελόνι», ανέφερε η εφημερίδα Berliner Morgenpost για την πρεμιέρα, προσθέτοντας πικρόχολα ότι «αυτή είναι μόνο η αρχή».
Το θέατρο πάντως στην ιστοσελίδα του ανακοίνωσε ότι η παράσταση δεν είναι κατάλληλη για άτομα κάτω των 18 ετών.
Συνολικά εμφανίζονται 30 ηθοποιοί και χορευτές, σε μία παράσταση με πολύ αίμα όπου επίσης καταναλώνονται ψεύτικα περιττώματα.
Ακόμα, βιάζεται μία γυναίκα που φορά μπούρκα, ένα μωρό αποσπάται βίαια από μία εγκυμονούσα και στη συνέχεια τεμαχίζεται, μαγειρεύεται και τρώγεται.
Κάποιοι θεατές δεν άντεξαν και αποχώρησαν από το θέατρο κατά τη διάρκεια της παράστασης, σύμφωνα με το περιοδικό Stern.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως το έργο από μόνο του είναι ρηξικέλευθο. Η ιστορία του είναι γεμάτη τέτοιες αντιδράσεις.
Το πρωτότυπο μυθιστόρημα, που έγραψε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ κατά τη φυλάκισή του στη Βαστίλη το 1785, εκδόθηκε το 1904 και από τότε προκαλεί θόρυβο.
Το 1975 το μεταφέρει κινηματογραφικά ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, με τον τίτλο «Σαλό ή οι 120 μέρες στα Σόδομα», μία παράσταση η οποία δημιούργησε και δημιουργεί ντόρο και αντιπαραθέσεις, με τον σκηνοθέτη να κάνει ουσιαστικά μία παραβολή και να στηλιτεύει τον φασισμό και τον ναζισμό, με σαφή μάλιστα αναφορά στον ιταλικό νεοφασισμό.
Ακόμη και σήμερα η ταινία παραμένει απαγορευμένη σε πολλές χώρες και θεωρείται ως μία από τις πιο αμφιλεγόμενες όλων των εποχών.
Η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση βασίζεται τόσο στο πρωτότυπο χειρόγραφο όσο και στην ταινία του Παζολίνι, με στόχο να αποκαλύψει τον νέο κρυμμένο τρόμο της κοινωνίας του 21ου αιώνα, τον καταναλωτισμό, σύμφωνα με το δημιουργό της.
Το Stern όμως υποστηρίζει δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία «φτηνή κριτική του καπιταλισμού».
Σύμφωνα με την Berliner Morgenpost, το καστ φαινόταν το ίδιο ανακουφισμένο με το κοινό όταν έπεσε η αυλαία.
