Γιώτα Θεοδωροπούλου
Οταν η κρίση επισκέφθηκε τη μικρή Ελλάδα, οι λέξεις απέκτησαν νέα σημασία. Για παράδειγμα, η λέξη... «θυσία» έπαψε να υποδηλώνει την έκφραση ανιδιοτελούς αγάπης στο πλαίσιο κοινωνικής αλληλεγγύης και πήρε από τα ΜΜΕ τη σημασία μιας άνευ όρων παράδοσης της αξιοπρεπούς διαβίωσης στον βωμό ενός οικονομικού χρέους. Η «λιτότητα» πήρε το νόημα της εξαθλίωσης και οι «αυτοκτονίες» ονομάστηκαν παράπλευρες απώλειες. Πώς έγινε αυτό; Μα είναι απλό. Οι άνθρωποι ένιωσαν την ενοχή. Για να δεχθώ να χάσω ό,τι πιο πολύτιμο έχω, πρέπει να έχω πειστεί ότι έχω μερίδιο ευθύνης για το κακό που μας βρήκε. Ο κάθε πολίτης, από τον υπάλληλο πολυεθνικής μέχρι και τον περιπτερά, δέχθηκε ότι φταίει κι αυτός που η χώρα φλερτάρει με τη χρεοκοπία, γιατί έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, δεν έπρεπε να πουλάει τις τσίχλες χωρίς απόδειξη.
Ημουν κι εγώ μια έμμισθη δικηγόρος, μέρος αυτού του συνόλου, που αναγκάστηκα να κλείσω τα βιβλία μου, μη μπορώντας να αντέξω να πληρώνω τέλος επιτηδεύματος ακόμα και σε χρονιές που δήλωνα μηδενικό ΦΠΑ. Είπα λοιπόν να μεταναστεύσω στις Βρυξέλλες, πρωτεύουσα της Ευρώπης, και μάλιστα σε καιρό που το μέλλον της χώρας μου κρίνεται εδώ. Σκέφτηκα πως αυτοί που μας δικάζουν με ένα μαχαίρι στον λαιμό, θα είναι νομοταγείς και πολιτισμένοι, με αίσθημα συλλογικής συνείδησης και δικαιοσύνης. Μια βόλτα στην πόλη με καθαρά μάτια με έκανε να καταλάβω ότι πρόκειται για πλάνη οικτρά.
Ενα απόγευμα, αποφάσισα να πάω στο κομμωτήριο για να γίνω κι εγώ Ευρωπαία και να με βλέπουν με καλό μάτι στη δουλειά. Πήγα λοιπόν σε ένα κομμωτήριο που βρίσκεται 5 λεπτά με τα πόδια από το κεντρικό κτίριο της Κομισιόν, εκεί δηλαδή που κρίνεται το παιχνίδι. Πλήρωσα ένα δυσθεώρητο ποσό, που μου είπαν ότι είναι φιλική τιμή που ισχύει μόνο τις Τετάρτες (92 ευρώ μόνο), και όταν ζήτησα απόδειξη, μου είπαν «τι είναι αυτό;». Μπήκα στη διαδικασία να εξηγήσω ότι είναι το μικρό άσπρο χαρτάκι που σου δίνουν όταν πληρώνεις σε ένα μαγαζί, σαν να μιλάω σε δωδεκάχρονα. Μου απάντησαν ότι δεν δίνουν ποτέ κάτι τέτοιο, ποτέ όταν πληρώνεις με μετρητά. Στο κομμωτήριο αυτό δεν υπήρχε καν ταμειακή μηχανή.
Εφυγα εκνευρισμένη και αποφάσισα να ρωτήσω τους συναδέλφους μου. Εμεινα έκπληκτη όταν όλοι μού δήλωσαν ότι δεν τους δίνουν ποτέ απόδειξη στο κομμωτήριο στις Βρυξέλλες. «C' est comme ça!», μου είπαν. Εστειλα ένα ερώτημα στην εφορία της περιοχής του μαγαζιού και ακόμα απάντηση δεν πήρα. Με κόσμο που το συζήτησα μου είπαν «τι νόμιζες, ότι δεν υπάρχει εδώ αδήλωτο εισόδημα;». Πόσο αφελής.
Με ένα πρόχειρο υπολογισμό που έκανα, ένα τέτοιο μαγαζί πρέπει να βγάζει μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Γιατί έγινα δικηγόρος, σκέφτηκα, και παρακαλάω να με πάρουν σε μια πεντάμηνη πρακτική. Με 5 χρόνια κομμωτική στο Βέλγιο, δεν θα χρειαζόταν να ξαναδουλέψω ποτέ στη ζωή μου. Θα ερχόμουν και θα αγόραζα και μερικά ελληνικά ακίνητα σε τιμή ευκαιρίας και όλα καλά.
Είναι λυπηρό. Λυπηρό να παλεύεις να ζήσεις μέσα σε τόση υποκρισία. Στην καρδιά της Ευρώπης, αντί να ανθεί ο πολιτισμός, υπάρχουν οι τόσοι άστεγοι που κοιμούνται ανάμεσα σε σκουπίδια και ακαθαρσίες στον δρόμο και στους σταθμούς του μετρό. Υπάρχουν οι βρόμικοι δρόμοι. Οι αστυνομικοί με τα τύπου καλάσνικοφ όπλα τους και τις στολές παραλλαγής να φρουρούν τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς σαν σε κατεχόμενα, και οι φτωχογειτονιές αφύλακτες για ό,τι συμβεί. Οι άνθρωποι χαρτοφύλακες και οι άνθρωποι του περιθωρίου. Και μέσα σε όλα αυτά, και μερικοί Ελληνες εξυπνάκηδες να ψάχνουν τρόπους κι εδώ για εύκολο χρήμα.
Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει με την Ελλάδα, αποφάσισα να μη φάω άλλο αυτή την καραμέλα της ενοχής. Αποφάσισα επίσης να κρατήσω τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στα όνειρά μου...
