Και γιατί μας παράτησε και έφυγε στον πόλεμο?
Θα γυρίσει δαφνοστεφανωμένος η οριζόντιος στο κιβούρι του?
Και τι κατάσταση θα βρει στο αρχοντικό του?
Η Κοντέσα Caramela θα τον περιμένει η θα υποκύψει στα ερωτικά κελεύσματα άλλων μνηστήρων που την πολιορκούν στενά?
Και οι «έμπιστοι» υπηρέτες? Είναι πράγματι έμπιστοι η...φίδια κολοβά στον κόρφο της Contessa και του Conte?
CONTE CARAMELA
Είναι μια μουσική κωμωδία του Carlo Goldoni, άγνωστη και άπαιχτη.
Στην κυριολεξία.
Και όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά σ΄ όλο τον κόσμο. Ο πολυγραφότατος Ιταλός κωμωδιογράφος έγραψε πάνω από 200 έργα στη 80χρονη ζωή του από τα οποία το κοινό γνωρίζει ελάχιστα και μόνο εκείνα που παίζονται και ξαναπαίζονται. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά άλλα, κρυμμένα και εν πολλοίς άγνωστα θεατρικά «διαμάντια» που ζητούν να πατήσουν στο σανίδι της σκηνής.
To Conte Caramela είναι ένα από αυτά.
Είναι μια λαμπερή κωμωδία με πολύ μουσική και τραγούδια.
Είναι επίσης ένα κωμικό θρίλερ, καθώς επί σκηνής ξετυλίγονται διάφορα μεταφυσικά» μυστήρια, πάντα με ερωτικό επίκεντρο.
Είναι επίσης και μια κωμική...Οδύσσεια. Καθώς υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά πρόσωπα που την αποτελούν.
Υπάρχει ένας Οδυσσέας (Ο Conte Caramela) που επιστρέφει από τον πόλεμο, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο και παρακολουθεί τα δρώμενα κρυμμένος στο αρχοντικό του. Δρώμενα κωμικά για μας αλλά δραματικά για κείνον. Θα αποκαλυψεί τον εαυτό του, όταν το κρίνει αυτός σωστό.
Υπάρχει μια Πηνελόπη (Contessa Olympia Caramela) που τον περιμένει και που αντιστέκεται στις ερωτικές προτάσεις που της γίνονται.
Και υπάρχει, όχι 300 αλλά ένας (αλλά λέων) μνηστήρας που την πολιορκεί και αυτήν και την περιουσία του Conte.
Γύρω από αυτό το τρίγωνο ένας χορός κωμικών υπηρετών που βυσσοδομούν και συνωμοτούν υπέρ η εναντίον του ενός η του άλλου, αλλά κυρίως υπέρ της τσέπης τους.
Αποφεύγοντας τα φιλολογικά μονοπάτια δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι εμπλουτίζεται η παραστασιολογία μας με την παγκόσμια παρουσίαση του έργου από το Τόπος Αλλού.
Το «παγκόσμια»... ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό και αστείο (δεν πειράζει περί κωμωδίας πρόκειται έτσι και αλλιώς) αλλά είναι αληθινό μια που το έργο παρουσιάστηκε (ακόμη και η ακριβής ημερομηνία της πρεμιέρας είναι άγνωστη)...η το Φθινόπωρο του 1751 στη Βενετία στο θέατρο San Samuele η στη Βερόνα στις 18 Δεκεμβρίου 1749. Έκτοτε έμεινε στο ράφι βιβλιοθηκών μουσείων η έστω στα γραφεία βιβλιοφάγων θεατρολόγων/ μελετητών.
Η παράσταση θα αφεθεί στη γοητεία της ατμόσφαιρας του κωμικού θρίλερ όπου μέσα στη Βενετσιάνικη καλοκαιρινή νύχτα δεν ξέρουν ποιος ερωτεύεται ποιον, ποιος παντρολογιέται με ποιόν, ποιος συνωμοτεί με ποιον. Το μπέρδεμα γίνεται μεγαλύτερο καθώς ο Conte Caramela είχε την έμπνευση να μεταμφιεστεί σε... Νεκρομάντη, με μπακαλορεά από τους Αγίους τόπους, και με την ευλογία της Αγίας Θέκλας και της Αγίας Καικιλίας.
Αλλά και τα οδυσσειακά μοτίβα της περιπέτειας, του νόστου και της επιστροφής δεν θα μας αφήσουν αδιάφορους.
Η κωμωδία θα είναι παρούσα και ζωντανή ανά πάσα στιγμή και θα βρεθεί μέσα σ’ αυτό το συγκινησιακό και δραματουργικό περιβάλλον.
Το Τόπος Αλλού ανέθεσε την ολοκαινούργια σύγχρονη μετάφραση (Είναι άγνωστο αν έχει μεταφραστεί σε άλλη γλώσσα εκτός της Βενετσιάνικης διαλέκτου που είναι το πρωτότυπο) στην θεατρολόγο Ελισσάβετ Γκοτσοπούλου, την μουσική και τα τραγούδια στον Κώστα Θωμαίδη, και εμπιστεύθηκε τους μεγάλους και απαιτητικούς ρόλους σε νέα παιδιά που προέκυψαν μετά από λεπτομερή ακρόαση.
Είναι : Τζούλια Διαμαντοπούλου (μοιραία και απαρηγόρητη Contesa Olympia Caramela) , Ελεάνα Φιλοκαλιώτη (οικονόμος Ντορίνα, επιρρεπής στο λάδωμα), Ειρήνη Αμπουμόγλη (Γκίτα, γενικών καθηκόντων), Νίκος Καραστέργιος (Τσέκο, επίσης γενικών καθηκόντων) Γιάννης Βλαχογιάννης (επιστάτης Μπρουνόρο, επίσης επιρρεπής στο λάδωμα) Αλκης Τσαλίκης (Conte Caramela, τάχα Νεκρομάντης), Χρήστος Χριστόπουλος (Μαρκήσιος και επαγγελματίας εραστής)
Σκηνοθεσία-στίχοι τραγουδιών Νίκος Καμτσής
Σκηνικό και κοστούμια Μίκα Πανάγου
Φωτισμοί Νίκος Καμτσής-Νικολάι Καμίσεβ (Κρατ.Θέατρ. Σοφιας)
